Πριν από λίγες μέρες, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν, παραβιάζοντας τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο, επισκέφθηκε τα «Βαρώσια» στην έρημη από το 1974 πόλη Αμόχωστο της Κύπρου, για να γιορτάσει με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο του ψευδοκράτους την επέτειο της ανακήρυξης.
Διαβάζοντας την είδηση αυτή, ήλθε στο μυαλό μου μια πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα την εποχή της εισβολής, 1974. Νομίζω ότι αξίζει να την αναφέρω.
Ήταν δυο φίλοι, ο Γιάννης ένας Ελληνοκύπριος και ο Μουσταφά ένας Τουρκοκύπριος. Από μικρά παιδιά ήταν γείτονες και φίλοι και ζούσαν σ’ ένα χωριό της Βόρειας Κύπρου. Μέχρι το 1974, οι Ελληνοκύπριοι κι οι Τουρκοκύπριοι ζούσαν μαζί κι αγαπημένα. Όμως τα γνωστά γεγονότα της Κύπρου χώρισαν τους δυο φίλους. Η μοίρα τούς έφερε αντιμέτωπους στρατιώτες στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας. Τα φυλάκια, όπου υπηρετούσαν, ήταν απέναντι. Το έμαθαν οι δυο φίλοι και συναντιόντουσαν κρυφά τα βράδια και τα έλεγαν, όπως πριν γίνουν τα γεγονότα. Κάποια μέρα όμως, ο Γιάννης, πηγαίνοντας να συναντήσει τον φίλο του Μουσταφά, πέφτει πάνω σε τουρκική περίπολο που τον σκοτώνει.
Το γεγονός αυτό το έγραψαν οι ελληνικές εφημερίδες. Ήμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στο χωριό και το διάβασα σε μία εφημερίδα. Μου προξένησε μεγάλη θλίψη και συγκινησιακή φόρτιση που μετατράπηκε αμέσως στη δημιουργία ενός ποιήματος που έγινε και τραγούδι με θέμα την τραγική ιστορία των δύο φίλων.
Τους στίχους μελοποίησε η Τασία Κασιόλα κι ο Νίκος Κοφίνας και το τραγούδησε ο Κύπριος τραγουδιστής Μάρκος Γεωργάτσος. Το ποίημα και το τραγούδι το έστειλα, μετά από αρκετά χρόνια, στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια. Η Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας μου απέστειλε συγχαρητήριο έγγραφο που μεταξύ των άλλων αναφέρει: « Αγαπητέ κύριε Ρήτα, Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρης Χριστόφιας έχει πάρει τους ωραίους στίχους σας, καθώς επίσης και το CD. Σας διαβιβάζουμε τις θερμές ευχαριστίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς επίσης και τις ευχές του για υγεία, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία». Οι στίχοι του τραγουδιού αυτού είναι:
Ο Γιάννης και ο Μουσταφά ζούσαν στην ίδια γειτονιά
κι ώσπου να πάνε στον στρατό, από τον ίδιο τον λαό
νόμιζαν είναι και οι δυο,
τώρα μια πράσινη γραμμή στα δυο τους κόβει τη ζωή
τώρα μια πράσινη γραμμή κι οι δυο οι φίλοι σαν εχθροί.
Ο Γιάννης φεύγει στα κρυφά, πάει για να δει τον Μουσταφά
όμως μια μέρα δεν γυρνά, σφαίρα τον βρίσκει στην καρδιά
πέφτει με μιας και ξεψυχά.
Κλαίνε οι μάνες και των δυο, χάσαν τον ένα τους τον γιο,
κλαίει πικρά κι ο Μουσταφά, μες στο στρατώνα τους κρυφά.
Αυτός είναι κύριε Ερντογάν ο πόλεμος. Η ειρηνική συνύπαρξη των λαών είναι πρωταρχικό μέλημα του κάθε ηγέτη. Ο ουσιαστικός διάλογος είναι η μέθοδος και η λύση των διαφορών. «Οι καταστροφές των δέντρων και των περιουσιών θα ξαναγίνουν, τα παιδιά σας όμως αν σκοτωθούν στον πόλεμο, δεν ξαναγίνονται», έλεγε πολλές φορές ο μέγας πολιτικός ηγέτης των Αθηνών κατά την αρχαιότητα Περικλής στους θερμοκέφαλους και πολεμοχαρείς Αθηναίους, κατά τον Θουκυδίδη.
Γράφει ο Δημήτρης Ρήτας, Φιλόλογος-συγραφέας στιχουργός-Δ/ντής Περιφερειακού Θεάτρου Καρδίτσας
