Οι τελευταίοι διορισμοί των Διευθυντών Εκπαίδευσης, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ένα χρονίζον πρόβλημα: το με πόση ευκολία μπορεί ο συνδικαλισμός να γίνει σκαλοπάτι διοικητικής εξέλιξης, ελέω κομματικής – παραταξιακής ταυτότητας.
Ο ευτελισμός του συνδικαλισμού, δυστυχώς, συνεχίζεται. Μάλιστα επανέρχεται δριμύτερος, αφού τώρα ο προϊστάμενος δεν επιλέγεται αλλά ορίζεται, έστω και ως προσωρινός. Όχι πως η «επιλογή» ήταν άμοιρη ευθυνών, κι αυτή μέρος των τακτοποιητικών διαδικασιών ήταν, αλλά και το να «διορίζονται» βγάζει μάτι. Αφού δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις συνήθειες του παρελθόντος (άλλωστε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει ο λαός μας), γιατί δεν θεσμοθετούν, έντιμα και ξεκάθαρα, ότι οι θέσεις των προϊσταμένων (ως λάφυρο του δημοσίου για κάθε κυβέρνηση) αποτελούν πολιτικές επιλογές!!! Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ότι επιλέγουν τους καλύτερους και ας μην νομιμοποιούν την όλη διαδικασία με τις αυτοπροτάσεις τους οι δήθεν συνυποψήφιοι.
Όποιος παρατηρήσει τις εξελίξεις, με λίγες γνώσεις ανθρωπογεωγραφίας στο χώρο της εκπαίδευσης, θα διακρίνει πολλά, πάρα πολλά παραδείγματα. Ενδεικτικά:
Δυο ταυτόσημες περιπτώσεις με εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Ανθυποψήφιοι, με διδακτορικό ο ένας και σαφώς λιγότερα προσόντα ο άλλος, ορίζεται ο διδάκτορας στην μία περίπτωση ενώ αποτυγχάνει στην άλλη. Δεν υποστηρίζουμε βέβαια, πως το όποιο διδακτορικό σε κάνει καλύτερο διοικητικό, αλλά ας πούμε ότι τηρούνται κάποια προσχήματα. Πρόεδρος συλλόγου την μια μέρα, Διευθυντής Εκπαίδευσης την άλλη. Αιρετός σήμερα, Διευθυντής αύριο κλπ. Ακόμα και σύζυγος προέδρου πήρε το χρίσμα κι ας λέμε ότι η γυναίκα του καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται. Όλοι τους ημέτεροι, φίλοι της κυβερνητικής παράταξης. Το έχουμε ξαναδεί το έργο σε όλο το φάσμα της πολιτικής. «Εργατοπατέρες» να γίνονται ακόμα και υπουργοί!!!
Πώς είναι δυνατόν ο συνδικαλιστής, που είναι εκ της φύσης του απέναντι στην διοίκηση, που ζητάει συνεχώς βελτιώσεις υπέρ του εργαζόμενου, να δέχεται (από την μια στιγμή στην άλλη) να υπηρετεί ακριβώς το αντίθετο; Να δέχεται να επιβλέπει την υλοποίηση (και να πρέπει να επιβάλει και μέτρα) για όσα μέχρι χθες τα θεωρούσε άδικα και αγωνίζονταν να ανατραπούν; Να επικυρώνει διαδικασίες τις οποίες μέχρι χθες κατήγγειλε και καλούσε και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να αντισταθούν; Να εφαρμόζει νόμους για τους οποίους έχασε ακόμα και μεροκάματο για να αποτρέψει την εφαρμογή τους; Πολλές οι αντιφάσεις και η έρμη η συνείδηση (αν υπάρχει) πόσα να αντέξει; Πραγματικά, ευχόμαστε να δούμε κάποιους να αντιστέκονται, αλλά δυστυχώς μέχρι σήμερα η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.
Δεν είναι βέβαια όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι, ούτε όλες οι παρατάξεις. Αυτό όμως οφείλει να το αποκωδικοποιήσει ο ψηφοφόρος. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ευχάριστα. Ακόμα και ποσοστώσεις σύμφωνα με τα κόμματα, έχουμε δει στο παρελθόν! Τώρα βέβαια οι συνθήκες είναι πιο απλές, δεν υπάρχουν συγκυβερνήσεις οπότε τα «δικά μας» παιδιά μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα.
Κατά την γνώμη μας δύο είναι οι δικλείδες ασφαλείας. Πρώτον, το ασυμβίβαστο συνδικαλισμού και διοίκησης. Άλλωστε, γενικά για το ασυμβίβαστο σε διάφορες μορφές του, όπως για παράδειγμα ασυμβίβαστο κόμματος και κυβέρνησης, έχει μιλήσει εκτεταμένως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, αλλά ποιος ακούει! Το δεύτερο, οι θητείες. Υπηρετείς σε μια θέση (όποια κι αν είναι αυτή, διοίκηση ή σωματείο) και επανέρχεσαι στη δουλειά σου. Η όποια θέση προϊσταμένου δεν είναι απόρροια βαθμού εξέλιξης στην υπηρεσία αλλά θητεία σε θέση ευθύνης. Γι’ αυτό και το όποιο επίδομα θα πρέπει να είναι μόνο για όση διάρκεια ασκεί κάποιος τα συγκεκριμένα καθήκοντα και όχι ακόμα και στην σύνταξη!!!
Με όλα αυτά τι μήνυμα στέλνουμε στα νέα παιδιά, που αυτόν τον καιρό δίνανε αγώνα για την επιτυχία τους στα πανεπιστήμια; Για να μην μιλήσουμε για τα αγορασμένα προσόντα, ένα μείζον ζήτημα παγκοίνως γνωστό, που οι διοικούντες δεν θέλουν να το γνωρίζουν.
Άραγε, πού βρίσκεται η επιτυχία; Στις πύλες του πανεπιστημίου ή στις πύλες του κόμματος;
