Είθισται αυτή την περίοδο να γίνονται αρκετές εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες των συλλόγων, καθώς και γενικές συνελεύσεις. Μόνιμη επωδός αυτών των συγκεντρώσεων οι βολές κατά των συνδικαλιστών, επί δικαίων και αδίκων. Καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες της αγανάκτησης του κόσμου προς αυτούς. Συχνά ακούμε για τις ευθύνες τους, για τις άδειες αίθουσες των συνελεύσεων, για τα προνόμιά τους, για … Ίσως, η κριτική αυτή να μην απέχει από την πραγματικότητα, αλλά σίγουρα δεν ταυτίζεται και μαζί της.
Άλλωστε, οι συνδικαλιστές, είναι το αποτέλεσμα της επιλογής της «βάσης». Άρα είναι ο καθρέφτης της. Αυτή η «καλή» και «αθώα βάση», που ενώ διακρίνει το άστοχο αποτέλεσμα της επιλογής της δεν έχει το θάρρος να το παραδεχτεί και κυρίως να το αλλάξει.
Γιατί είναι «ηλίου φαεινότερο», ότι παρά τα τόσα χρόνια ταλαιπωρίας της από τους «ανάξιους», όπως διατείνεται, συνεχίζει και τους επιλέγει. Ενώ έχει το πλεονέκτημα, έστω του λιγότερου κακού, να δοκιμάσει αν όχι αλλαγή παρατάξεων τουλάχιστον αλλαγή προσώπων, αυτή, εκεί πεισματικά, παραμένει στα ίδια. Ενώ έχει δείγματα διαφορετικών πρακτικών, δεν λέει να αλλάξει περπατησιά. Ποιος της φταίει συνεπώς; Μήπως ψάχνει άλλοθι; Μήπως αναζητά αδιαλείπτως ευθύνες από τους άλλους;
Η ελευθερία, όπως και η δημοκρατία, προϋποθέτουν ευθύνη. Προσωπική ευθύνη του καθενός μας. Το εύκολο είναι να μας επιβάλλουν οι άλλοι το τι να κάνουμε. Αλλά τότε παύει το αυτεξούσιο. Εθελόδουλοι, κατ’ επιλογήν, συνεπώς.
Αθώοι οι συνδικαλιστές; Όχι, βέβαια! Αλλά ας μην αποσιωπούμε την μεγάλη ευθύνη του εκλεκτορικού σώματος. Κοιτάξτε την αναντιστοιχία των εκάστοτε ψηφισάντων και των συμμετεχόντων στις Γ.Σ.. Δυστυχώς, όταν κάποιοι αποδέχονται το ρόλο του «προβάτου» και πηγαίνουν μόνο για να ψηφίσουν, προαποφασισμένα μάλιστα, χωρίς να ακούσουν, να κρίνουν, να συγκρίνουν, να απορρίψουν, τότε δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται.
Εκεί που υπάρχει ένα κάποιο δίκαιο, είναι η ευκολία της άδειας που δίνεται από την υπηρεσία για αυτές τις διαδικασίες, χωρίς μάλιστα να ελέγχει αν όσοι την χρησιμοποιούν βρίσκονται στις αίθουσες των συνελεύσεων ή στις αίθουσες των καφέ της πόλης. Εδώ όμως ο πρώτος διδάξας είναι η ίδια η υπηρεσία, το κράτος, που επίσης κανείς δεν κρίνει και δεν κατακρίνει. Όταν, για παράδειγμα, υπάρχουν εκλογές για υπηρεσιακά συμβούλια, δηλαδή εκλογές της διοίκησης και όχι του συνδικάτου, και μάλιστα χωρίς Γ.Σ., δίνεται άδεια μιας ημέρας. Γιατί; Δεν μπορούν να γίνουν εκλογές εκτός ωραρίου;
Μια μελέτη περίπτωσης.
Σύλλογος δασκάλων. Εξήντα (60) στη Γ.Σ., εξακόσιοι (600) στην κάλπη. Αυτό το μηδενικό «0» κάνει την διαφορά. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, αυτοπροσβάλλονται μόνοι τους όσοι λειτουργούν ως «μηδενικά». Γιατί τι είναι αυτός που δέχεται να ψηφίζει χωρίς να συμμετέχει, χωρίς να νοιάζεται, χωρίς να ενημερώνεται, χωρίς να ακούει, χωρίς να …Έτσι, γιατί του είπαν, γιατί ίσως βολευτεί, γιατί ελπίζει στη νέα κυβέρνηση που έρχεται, γιατί … Μεγάλη η «στάνη» της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, είπε κάποιος.
Όμως τα ίδια δεν γίνονται και σε άλλες συλλογικότητες; Προφανώς, η παθογένεια αυτή είναι ίδιον της όλης κοινωνίας και όχι ενός μέρους της. Συνήθως θέλουν μερίδιο του αποτελέσματος χωρίς συμμετοχή. Συνεχίζουν την ιδιοτελή συμπεριφορά χωρίς ίχνος προσφοράς. Κατά τα άλλα, γκρίνια και μόνο γκρίνια, για τους «κακούς» συνδικαλιστές.
Γι’ αυτούς που τους πατρονάρουν; Καμιά κουβέντα; Για τους επικεφαλής γραφείων και υπηρεσιών, που κρυοσταλιάζουν όλη την ώρα, την ημέρα των εκλογών, έξω από τον χώρο της ψηφοφορίας (τον χώρο της ψηφοφορίας, όχι μέσα στη Γ.Σ.), καμιά κριτική; Όλα καλώς καμωμένα; Γι’ αυτούς που παραμένουν εκτός συλλόγου για χρόνια και μόλις τον έχουν ανάγκη ξαναγίνονται μέλη του, τίποτα; Γι’ αυτούς που εκείνη την ημέρα παίρνουν άδεια ενώ θα έπρεπε να είναι ή στη Γ.Σ. ή στην υπηρεσία τους, τίποτα; Τόσος ευτελισμός στα αυτονόητα; Τίποτα δεν μας απασχολεί; Τίποτα δεν μας προβληματίζει;
Δύσκολοι καιροί. Δυσδιάκριτα τα πράγματα, αλλά συγχρόνως και απλά. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, κάποιοι που δεν «μπόρεσαν να γίνουν επαγγελματίες». Που τολμούν να μιλήσουν χωρίς να χαϊδεύουν αφτιά. Πάντα θα υπάρχουν. Και προφανώς θα βρίσκονται σ’ όλους τους παραταξιακούς χώρους. Ε! η «αθώα βάση» ας τους ψάξει. Ας τους επιβάλλει. Ας απαιτήσει να μπουν θητείες παντού. Έστω εναλλαγή προσώπων. Τόσο αναντικατάστατοι είναι κάποιοι, που είναι ταυτόχρονα σε δύο ή και σε τρεις θέσεις ταυτόχρονα; Φτάνει η γκρίνια.
Η ελευθερία, όπως και η δημοκρατία, προϋποθέτουν ευθύνη. Προσωπική ευθύνη του καθενός μας.
Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής
