Η ελπίδα ήρθε. Πολλοί την περίμεναν σαν το μάννα εξ’ ουρανού. Τα τελευταία δύσκολα χρόνια όλο και πιο πολύ, όλο και περισσότεροι, είχαμε ανάγκη να πιαστούμε από κάπου. Να πιστέψουμε σε κάτι, να φανταστούμε μια αισιόδοξη προοπτική. Ανταποδίδοντας ο ΣΥΡΙΖΑ, με ευφυέστατο τρόπο, φρόντισε να δομήσει το λόγο του έτσι ώστε ο καθένας μας να αναγνωρίσει σ΄αυτόν την προσωπική του ελπίδα. Από τον φτωχό και τον άνεργο, μέχρι τον συνταξιούχο και τη νοικοκυρά, μέχρι τον μικρομεσαίο και τον συνδικαλιστή. Στο τέλος, ακόμα και η αστική μας τάξη ισχυρίστηκε ότι αναγνώρισε στα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ την δική της ελπίδα.
Σήμερα έχουμε ανάγκη για να μη νοιώσουμε ξανά εξαπατημένοι και προδομένοι. Γι΄αυτό, μέσα από τις εξαγγελίες και τις ενέργειες της νέας κυβέρνησης, προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε την δική μας ελπίδα. Κάποιοι ήδη την αναγνωρίζουν στον πολιτικό όρκο, στις υποσχέσεις για προσλήψεις, στο πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων, στην κατάργηση της τράπεζας θεμάτων. Οι περισσότεροι πάλι περιμένουν να την αναγνωρίζουν στις αυξήσεις μισθών και συντάξεων, στον χειρισμό των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, στην ανάπτυξη, στην Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Η δική μου ελπίδα σχετίζεται με το πώς θα χειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ το λεγόμενο κομματικό κράτος. Λέγοντας κομματικό κράτος εννοώ απλά (αν και είναι πολύ πιο πολύπλοκο το ζήτημα) τις κομματικές δοσοληψίες πάσης φύσης έξω από το ισχύον θεσμικό ή το ηθικό πλαίσιο: προσλήψεις, διορισμούς, μπίζνες, φωτογραφικούς νόμους, ατιμωρησία κλπ. Όλοι μας γνωρίζουμε, από εμπειρία δεκαετιών, ότι τα παραπάνω δημιουργούν μια ατελείωτη σειρά από παθογένειες. Αναξιοκρατία του δημόσιου βίου, κατασπατάληση πόρων, αναποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών, απαξίωση των θεσμών, κρίση αξιών. Δημιουργούν την κουλτούρα της λαμογιάς, την βεβαιότητα ενός εχθρικού, διεφθαρμένου και σπάταλου κράτους, την γενικευμένη αποδοχή σε Ελλάδα και εξωτερικό ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι δουλειές στην Ελλάδα και, τέλος, τη διχοτόμηση της κοινωνίας: τα ευνοημένα παιδιά του δικομματισμού από τη μια και ο απλός εργαζόμενος λαός από την άλλη.
Η δική μου ελπίδα θα εμφανιστεί (ή θα εξαφανιστεί) όταν η νέα κυβέρνηση θα αρχίσει να στελεχώνει τις εκατοντάδες «πολιτικές-κομματικές» θέσεις. Εύχομαι και ελπίζω ο αριθμός των θέσεων αυτών να μειωθεί δραστικά. Η στελέχωσή τους να γίνει με αξιοκρατία και να μην ακούσω ξανά την γνωστή ατάκα «τοποθετούμε στελέχη ικανά να προωθήσουν την πολιτική της αλλαγής», δηλαδή τα δικά μας παιδιά. Οι αποτυχημένοι πολιτευτές, συνδικαλιστές και κομματικοί φίλοι να μην οριστούν στις θέσεις διοικητών και συμβούλων. Η νέα κυβέρνηση να ξεκινήσει έναν πόλεμο κατά του κομματικού κράτους, με ότι αυτό συνεπάγεται – πόλεμο που βεβαίως δεν αρχίζει στους διορισμούς των ημετέρων και κυρίως δεν τελειώνει εκεί.
Το πώς η κυβέρνηση θα χειριστεί το θέμα των κομματικών διορισμών θα αποτελέσει για εμένα μια σοβαρή ένδειξη για το αν το ραντεβού με την δική μου ελπίδα θα έχει συνέχεια.
