Το Σάββατο 18 Νοεμβρίου στην Θεσσαλονίκη, στο ξενοδοχείο PortoPallas, πραγματοποιήθηκε το Δ’ Συνέδριο της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και στα πλαίσιά του έγιναν και οι βραβεύσεις του Παγκόσμιου Διαγωνισμού Ποίησης. Ο συγγραφέας και φιλόλογος του Γενικού Λυκείου Σοφάδων Βαγγέλης Ντελής τιμήθηκε με το Δεύτερο Βραβείο για το ποίημά του «Ηνίοχος».
«ΗΝΙΟΧΟΣ»
Βρέθηκε στο χώρο των Δελφών πεσμένος σε μία τάφρο
Λες και κρύφτηκε μόνος και φοβισμένος
Απ’ το τυφλό μένος των φανατισμένων ανθρώπων.
Έτσι γλίτωσε απ’ τους διώκτες του τον τεμαχισμό και το λιώσιμο.
Χαμένα τα τέσσερα άλογά του.
Τα έπιασαν άραγε ή έφυγαν καλπάζοντας γοργά
Ως τον θεό της Τέχνης στο νησί της Λήμνου;
Τον σήκωσαν με προσοχή και σεβασμό απ’ τη λάσπη.
Λίγη τριχιά, δυο θηλιές στους ώμους και δυο εργάτες αρκούσαν.
Μα έβρεχε πολύ εκείνη τη μέρα.
Τέλειωναν πια οι ανασκαφές. Φθινόπωρο…
Ο χαλκός του πράσινος
Και οι βαθιές πτυχές τού μανδύα του γεμάτες χώμα.
Σαν τον έστησαν όρθιο κάτω απ’ το πρόχειρο στέγαστρο,
Πήρε αμέσως το σοβαρό του ύφος.
Περήφανος Ηνίοχος, των δυνατών αλόγων γητευτής,
Εκπρόσωπος της πόλης και του βασιλιά του,
Άξιος της τιμής να οδηγεί το τέθριππο.
Αμέσως έψαξε με αγωνία τα άλογά του.
Τα είχε εκπαιδεύσει να γυρίζουν πίσω.
Του έμειναν μονάχα τα ελασμάτινα γκέμια ορφανά στα χέρια του.
Πεζός Ηνίοχος… Τι προσβολή!
Ο χιτώνας του μακρύς, φτάνει ως τους αστραγάλους.
Μια ζώνη λεπτή, δεμένη ψηλά, φτιάχνει όμορφες πτυχές.
Γαλήνιο πρόσωπό και φωτεινό, λες από ένα φως εσώτερο.
Στα μάγουλά του χνούδι δείχνει τον έφηβο που γίνεται άντρας.
Αρχαϊκή ομορφιά της γνώσης και του πνεύματος,
Της τόλμης και της αρετής.
Το στήθος του γεμάτο ταραχή και προσμονή των ιαχών
Που ήδη σαν ν’ ακούγονται από μακριά.
Το ξέρουν όλοι άλλωστε καλά πως αυτός που οδηγεί το τέθριππο
Είναι άνθρωπος ξεχωριστός κι αρχοντικά θρεμμένος.
Σαν στάθηκα μπροστά του και κοίταξα τα μάτια του τα ανθρώπινα
Ένιωσα της μοναξιάς τη θλίψη
Μα και την αμυδρή ελπίδα
Πως κάποια νύχτα θα τον βρουν τα άλογά του ορθό,
Θα φέρουν το άρμα πειθήνια εμπρός του,
Θ’ ανέβει αργά, περήφανος με το μειδίαμα στα χείλη
Και μ’ ένα χτύπημα θα φύγει για τα δικά του χρόνια,
Που ήξεραν να σέβονται και να τιμούν το ξέχωρο πνεύμα
Και της υψηλής τέχνης την ποιότητα.
