Αυτοδιοίκηση , κατά μια ερμηνεία της λέξης σημαίνει και προσδιορίζει κάτι το οποίο αυτό-διοικείται , και συνεπώς αφορά μια κατάσταση όπου ορίζεται με όρους τέτοιους , τόσο το κοινωνικοπολιτικό της περιεχόμενο , όσο και το οικονομικό της, ως ένα από τα μέσα υλοποίησης και εφαρμογής μεθόδων και όρων διοίκησης και επίλυσης ζητημάτων . Ζητημάτων που αφορούν κατά κόρον τα οικεία , τα του Δήμου , τα κοινά , τα σύνθετα και απλά , αλλά και τα περίπλοκα που ενδεχομένως αναπτύσσονται σε μια πληθυσμιακή ενότητα όπου άνθρωποι και ιδέες ,από τυχαία ή συνειδητή επιλογή συνυπάρχουν. Συνύπαρξη η οποία απαιτεί την εξ ολοκλήρου Διοίκηση , Διαχείριση και αντιμετώπισή της. Αυτό ως λογική , εκφράζεται με την , Δημοκρατικό τoν τρόπω , εκλογική αντιπροσώπευση μελών της συνύπαρξης , σε θέσεις ανάθεσης και εντολής παρεμβάσεων , στα πλαίσια του συνόλου σε σχέση με ότι αφορά το κομμάτι της Διοίκησης , γιατί στο δεύτερο σκέλος αυτό της Οικονομικής αντιμετώπισης, η άνεση, το μέτρο και οι ανάγκες , προσδιορίζονται από την Κεντρική Κυβέρνηση σε μια λογική ομηρίας και συνδιαχείρησης πόρων που ανήκουν αποκλειστικά στα του Δήμου -του όποιου Δήμου . Αυτή η λογική έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία των πολιτών στο σύνολό τους, από πιθανή κακή αντιμετώπιση ή διαχείριση, εκ μέρους της Προσωρινής Διοικητικής Αρχής – Κεντρικής Κυβέρνησης (μνημόνια λόγω αποτυχίας στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής , με 60% περικοπές των πόρων που εισπράττονται από τους Δήμους αλλά δεν επιστρέφουν ποτέ σε αυτούς ! ), είτε Δημοτικής Αρχής ( αποτυχία σωστής αντιμετώπισης με λανθασμένες αποφάσεις , Διοικητικά και Οικονομικά , λίγων ανθρώπων με αρνητική επιρροή στο σύνολο ), – συνεπώς ο όρος Αυτοδιοίκηση δεν ισχύει στην πράξη , εφόσον δεχόμαστε ότι ισχύουν όλα τα ανωτέρω . Το συμπέρασμα ότι ισχύουν τα παραπάνω ,εξάγεται όμως και λόγο μιας εγγενούς αδυναμίας του συνόλου, που αφορά στην μη συμμετοχή του στις διαδικασίες σχεδιασμού και αποφάσεων . Είναι δε τόσο περιορισμένη διότι παραμένει εγκλωβισμένη στη λογική της ανάθεσης , και μόνον όταν μια απόφαση επηρεασμού – μια συλλογικότητα η μια ομάδα πολιτών, νιώθει θιγμένη από μια απόφαση – μόνον τότε ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της συμμετοχής και αντίδρασης στα πλαίσια ιδιοτελούς επιδίωξης των σκοπών και συμφερόντων τους, αγνοώντας παντελώς παρόμοιες αποφάσεις της Διοίκησης, που είχαν αρνητικά αποτελέσματα για παρεμφερείς ομάδες συμπολιτών . Σε κάθε περίπτωση η λογική που εμείς – έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα – προσεγγίζουμε τα πράγματα, έχει ως κυρίαρχο και πρωτεύοντα, στον όποιον σχεδιασμό μας, τον Άνθρωπο .
Αυτό το κυριαρχικό στοιχείο μας επιβάλει να τοποθετούμαστε στα κοινά με πρωταγωνιστικό
σκεπτικό , τόσο στη Διοίκηση όσο και στα Οικονομικά , τις προτεραιότητες που έχουν να κάνουν με
το θέμα των κοινωνικών δομών , την στοίχιση μας στη λογική της Διεκδίκησης και της Οργάνωσης
από μεριάς Δήμου όλων των παραγωγικών ομάδων , όλων των κοινωνικών συνόλων , όλων εκείνων
που περιμένουν από το Δημόσιο κοινό χαρακτήρα του , επιτέλους να επιτελέσει το ρόλο του ως
φορέας σύνθεσης και προοπτικής ανθρωπογενούς ανάπτυξης . Ανάπτυξης όχι κατ’ ανάγκη
οικονομικής, μα πολύπλευρης , ως προνοιακής , πολιτιστικής, εκπαιδευτικής και αλληλέγγυας .
Μα για όλα αυτά απαιτούνται ανατροπές . Ανατροπές κυρίως στον τρόπο με τον οποίο
προσεγγίζουμε τα πράγματα .
Ο Γ. Κατσίκης είναι Οικονομολόγος, μέλος του Δ.Σ. του ΕΒΕ Καρδίτσας
