Πέρασε ένας χρόνος από τη μέρα που έφυγε από κοντά μας ο αείμνηστος δάσκαλος Λάμπρος Λέκκας. Γεννήθηκε στο Αμπελικό (Μπόσκλαβο) το 1923. Τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο με άριστα σε εποχές δύσκολες και εισήχθη τρίτος στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας το 1945. Από το 1950 ξεκίνησε την διδασκαλική του σταδιοδρομία ως νεοδιόριστος στο Γερακάρι Καλαμπάκας. Δάσκαλος ταλαντούχος, με άρτια παιδαγωγική κατάρτιση, πλούσια εγκυκλοπαιδική μόρφωση, εκπληκτική μνήμη, γνώση και γνώμη σε πολλά θέματα. Σε όλη την πολύχρονη διάρκεια της θητείας του ως εκπαιδευτικός έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από συναδέλφους, προϊσταμένους επιθεωρητές και από τους κατοίκους των περιοχών όπου προσέφερε με πραγματικό ενθουσιασμό και γνήσια διάθεση τις υπηρεσίες του. Ήταν άνθρωπος που διακρινόταν για το εξαιρετικό του ήθος και τον ήπιο χαρακτήρα του, ευγενικός, γλυκομίλητος και καλόκαρδος, πάντα στοργικός με τα συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει ουσιαστικά τον συνάνθρωπο που είχε την ανάγκη του. Το γενναιότερο ωστόσο μερίδιο της προσφοράς του το φύλαξε για τη γενέτειρά του, το Αμπελικό. Από το 1952 ως το 1967 ανέλαβε το μονοθέσιο σχολείο του χωριού του, με 80 μαθητές, δουλεύοντας πρωί-απόγευμα. Έργο δύσκολο και διαρκές, από το οποίο κατάφερε, προς μεγάλη του ικανοποίηση, να απολαύσει καρπούς, μέσα από την προκοπή πολλών μαθητών του. Γνώριζε ότι η επιτυχία του ρόλου του ως δασκάλου δεν εξαρτιόταν μόνο από τις επιδόσεις των παιδιών αλλά και από τη νοοτροπία των χωριανών του, η οποία, αν δεν άλλαζε, δύσκολα θα μπορούσε να παρακολουθήσει ή ακόμη και να επιτρέψει την πρόοδο των παιδιών τους. Παράλληλα πρωτοστάτησε στην ανέγερση του ναού και του δημοτικού σχολείου του Αμπελικού. Το 1951 παντρεύτηκε την Ευρυδίκη Παπαδημητρίου από τη Ραχούλα, αχώριστη σύντροφο και συμπαραστάτη του ως το τέλος της ζωής του. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Παύλο και τον Ευθύμιο, και οι δύο με εξαιρετικές σπουδές στις θετικές επιστήμες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και λαμπρή καριέρα. Το 1990 δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο «Το χωριό μου Αμπελικό (Μπόσκλαβο) και τα λαογραφικά του», αποθησαυρίζοντας τις γνώσεις και τις πληροφορίες που είχε συλλέξει σχετικά με την ιστορία και την λαϊκή παράδοση του χωριού του όλα αυτά τα χρόνια. Για όλους εμάς τους συγχωριανούς, συγγενείς, φίλους και μαθητές του θα είναι πάντα παρών, με τις πράξεις και το παράδειγμά του. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.
Λάμπρος Αλ. Λέκκας
