Πολλοί Έλληνες πιστεύουν, ότι το κυρίαρχο ζήτημα της χώρας, είναι το δημόσιο χρέος και όταν αυτό διευθετηθεί, όλα τα προβλήματά μας, θα λυθούν ως διά μαγείας.
Αναμφίβολα η διευθέτηση του χρέους, είναι σημαντική και όταν συμβεί, κάποια κονδύλια θα ενισχύσουν τον ετήσιο προϋπολογισμό μας, και η εκάστοτε κυβέρνηση, θα τα χρησιμοποιεί βεβαίως κατά το δοκούν.
Είναι όμως το κεντρικό ζήτημα της χώρας;
Υψηλό δημοσιονομικό χρέος, έχουν τα περισσότερα Κράτη του πλανήτη. Λόγω όμως, της παραγωγής και της ανάπτυξης που επικρατεί στις χώρες αυτές, δεν τους δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα.
Το μεγάλο ελληνικό πρόβλημα, πηγάζει από το ότι δεν υπάρχει παραγωγή πλούτου. Έτσι δημιουργούνται ελλείμματα και ανάγκη δανεισμού, σαφώς δεν εξυπηρετείται και το χρέος, δεν επιτυγχάνεται ανάπτυξη, οπότε η μόνη λύση, προς το παρόν, είναι η προσέλκυση επενδύσεων.
Η παρούσα κυβέρνηση, δεν πιστεύει και δεν μπορεί, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις παραγωγής πλούτου και ανάπτυξης της χώρας μας, αλλά ούτε να προσελκύσει επενδύσεις.
Είναι πλέον καταγεγραμμένο, γι΄αυτό και αναγάγει το χρέος ως αιτία όλων των δεινών.
Κάθε φορά που ο Τσίπρας, βρίσκεται μπροστά στα αδιέξοδα που ο ίδιος δημιούργησε, επαναφέρει στην πρωτοκαθεδρία του δημοσίου διαλόγου, την απομείωση του χρέους.
Πρώτον, το χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για την τραγική κατάσταση που έχει φέρει την οικονομία.
Δεύτερον, για να χρυσώνει το χάπι, καλλιεργώντας προσδοκίες στην ελληνική κοινωνία, που την έχει εξαθλιώσει.
Και τρίτον, ως επικοινωνιακό μέσο, για να αλλάζει την ατζέντα της επικαιρότητας, όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
Η πραγματικότητα για το χρέος είναι:
Περίοδος 2011- 2012: Οι τότε κυβερνήσεις, κατάφεραν να πετύχουν «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, 130 δις, ποσό τεράστιο και πρωτοφανές για τα παγκόσμια δεδομένα. Επρόκειτο για το 1/3 του χρέους, που βρισκόταν στα χέρια ιδιωτών. Και απέμειναν τα 2/3, το επονομαζόμενο «επίσημο», που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας.
Η Ελλάδα, στα τέλη του 2012, είχε εξασφαλίσει επίσης συμφωνία, βάση της οποίας θα γινόταν εκ νέου αναδιάρθρωση του χρέους της με τη λήξη του προγράμματος, δηλαδή στο τέλος του 2014. Με την προϋπόθεση, αφενός να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές- για να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και να πιάσει τόπο η αναδιάρθρωση του χρέους. Αφετέρου να προκύψουν πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε να εξασφαλιστεί η επιστροφή των δανείων σε βάθος χρόνου και οι κυβερνήσεις – δανείστριες, να μπορούν να σταθούν πολιτικά στις χώρες τους έχοντας τα ανάλογα επιχειρήματα, έναντι των αντιπολιτεύσεών τους και των πολιτών τους.
Περίοδος 2013- 2014: Η «κακή» κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, με την καθοριστική συμβολή των πολιτών, τηρώντας το πρόγραμμα, κατάφερε να επιφέρει θετικά αποτελέσματα, ισοσκέλισε τον προϋπολογισμό, από έλλειμμα 10% πέρασε σε πλεόνασμα, από ύφεση 7% σε ανάπτυξη, προχώρησε σε διαρθρωτικές αλλαγές, είχε κάνει ιδιωτικοποιήσεις και είχε ετοιμάσει μια σειρά άλλων, όπως και συμφωνίες στρατηγικών επενδύσεων. Μέχρι που λίγο πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος , που θα επέφερε την υλοποίηση της συμφωνίας για την περεταίρω αναδιάθρωση του χρέους, αλλά κυρίως την έξοδό μας από το μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ εκβιαστικά, με αφορμή την εκλογή του Προέδρου, έριξε την κυβέρνηση.
Περίοδος 2015- μέχρι σήμερα: ΟΙ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας καταστροφική πολιτική και προσπαθώντας, κατά την προσφιλή τους μέθοδο, να εκβιάσουν και τους δανειστές, δεν έκλεισαν την τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος. Δεν πήραν την τελευταία δόση των 7,5 δις ευρώ, έχασαν 10 δις ευρώ, που θα επιστρέφονταν ως κέρδη της Ε.Κ.Τ., από την διαχείριση των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, εξέπνευσε η προθεσμία της παράτασης, έμεινε η χώρα εκτός προγράμματος και οδηγηθήκαμε στα capital controls. Κάνανε δημοψήφισμα, έγινε το ΟΧΙ- ΝΑΙ, αφού φτάσαμε σχεδόν εκτός ευρωζώνης και Ε.Ε., άφησε τις αυταπάτες ο Τσίπρας και έφερε τρίτο μνημόνιο, στραγγαλίζοντας τη χώρα.
Εν τω μεταξύ, δημιούργησε ζημιά περίπου 120 δις, οι όροι του τρίτου μνημονίου ήταν σκληρότατοι, χάθηκε κάθε ίχνος αξιοπιστίας και όπως φυσικά χάθηκε και η ευκαιρία να υλοποιηθεί η διευθέτηση του χρέους, όπως είχε συμφωνηθεί το 2012.
Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βέβαια, ισχυρίζονται, ότι εξαγνίστηκαν, αφού ο λαός τους ψήφισε για δεύτερη φορά, μετά απ΄όλα αυτά, το Σεπτέμβριο του 2015.
Σήμερα, ο Τσίπρας ξανακάνει σημαία τη διευθέτηση του χρέους, εδραιώνοντας την άποψη ότι το ψέμα και η κοροϊδία είναι η δεύτερη φύση του.
Αφού είναι τοις πάση γνωστό, ότι συμφώνησε και υπέγραψε τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, το Μάϊο του 2016, που αποκλείουν ρητά οποιοδήποτε κούρεμα του χρέους.
Ξέρει, ότι είναι υπεύθυνος, που η συμφωνία του 2012 για το χρέος, μετατέθηκε για το 2018, μετά την ολοκλήρωση δηλαδή του τρίτου μνημονίου, και αφού εφαρμόσει πλήρως το τρίτο δικό του μνημόνιο.
Θα πρέπει, να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, ότι δεν πρόκειται για διαγραφή του χρέους, αλλά για επιμήκυνση του χρόνου π.χ. από 30 και 40 έτη αποπληρωμής σε 50 και 60. και στην καλύτερη περίπτωση, για μια ελάχιστη μείωση του επιτοκίου.
Τέλος, θα πρέπει να παραδεχθεί, ότι είναι ο πλέον ακατάλληλος και αναξιόπιστος να ανορθώσει την οικονομία μας και να παραδώσει το ταχύτερο στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Γιατί είναι ο μόνος, που μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες και για τη διευθέτηση του χρέους, αλλά κυρίως για την αναζωογόνηση της παραγωγικής διαδικασίας και φυσικά για τις επενδύσεις, που χρειάζεται η χώρα μας για να ανακάμψει και που υπολογίζονται πάνω από 100 δις.
Ασημίνα Σκόνδρα
πρ. Βουλευτής ΝΔ Καρδίτσας
