Το παρακάτω κείμενο έχει αφορμή τη συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στο «Βήμα της Κυριακής», ενός πολιτικού που είναι δωρικός στα λόγια.
Προειδοποιεί για τα χειρότερα και απευθύνει έκκληση στο πολιτικό σύστημα, με μία ευρύτερη έννοια, για την ανάληψη μιας μεγάλης, εθνικών διαστάσεων, πρωτοβουλίας για την οριστική και αμετάκλητη διάσωση της χώρας. Θεωρεί απαραίτητη τη συγκρότηση μιας κίνησης εθνικής και πολιτικής ενότητας, για την αντιμετώπιση του χρέους και την επανοικοδόμηση της Ελλάδας. Το εξαγόμενο συμπέρασμα είναι μάλιστα ότι το πολιτικό σύστημα, όπως λειτούργησε ως τώρα και λειτουργεί και σήμερα, δεν έχει αλλάξει νοοτροπία παραμένοντας προσκολλημένο σε διαχρονικές παθογένειες. Το χειρότερο είναι όμως ότι δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει στο άμεσο μέλλον για να βγάλει τη χώρα από το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που είναι συνέπεια των μνημονίων. Μνημόνια στα οποία δε θα υπάγονταν η χώρα εάν πολλά θεσμικά μέτρα είχαν παρθεί με εθνική συνεννόηση χρόνια πριν, οπότε θα είχαν έγκαιρα προχωρήσει δομικές μεταρρυθμίσεις και θα είχε αποφευχθεί η φτωχοποίηση των πολιτών.
Και ερχόμαστε τώρα στα καθ’ ημάς, δηλαδή στο τοπίο των επόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών. Παρατηρώ ότι υπάρχουν πολλοί που θέλουν να ηγηθούν συνδυασμών. Κινήσεις, συναντήσεις και επαφές που ουσιαστικά προκύπτουν από το άγχος του καθενός εν δυνάμει «επικεφαλής» να είναι τελικά επικεφαλής. Λες και το ζητούμενο είναι ο μπροστάρης και όχι το σύνολο. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι όλοι κινούνται σε «ατομικό παιχνίδι» θεωρώντας εαυτόν το σωτήρα του Δήμου Καρδίτσας. Ενός δήμου υπερχρεωμένου που αδυνατεί να συντηρήσει στοιχειωδώς τις υποδομές που έχουν γίνει και να ανταποκριθεί στις ελάχιστες υποχρεώσεις του απέναντι στους δημότες (καθαριότητα, φροντίδα πρασίνου και κοινοχρήστων χώρων). Η δημοτική αρχή τελευταία στιγμή απέφυγε το σοβαρό ατύχημα να συμπαρασύρει σε πτώχευση όλη την τοπική οικονομία. Η χρηματοδότηση όλων των δήμων της χώρας (δανεικά και αγύριστα) με κοινοτικά κονδύλια υπό την έγκριση της τρόϊκας, είχε προσωρινά ευεργετικές συνέπειες, τα σοβαρά προβλήματα όμως θα προκύψουν πιο έντονα στο άμεσο μέλλον. Σε ό,τι δε αφορά τις κοινωνικές δομές, την Πρόνοια και την Παιδεία, δραστηριότητες που υπηρετούν την κοινωνική συνεκτικότητα, τις έχει αφήσει στη μοίρα τους περιμένοντας το τετελεσμένο.
Είναι κοινός τόπος λοιπόν, ότι η σημερινή δημοτική αρχή είναι λίγη, πολύ λίγη. Αναπαράγει μια μιζέρια, όπως χαρακτηριστικά λένε στις ιδιωτικές συζητήσεις οι δημότες μας. Το σοβαρότερο όμως, είναι ότι δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τη συζήτηση των φλεγόντων ζητημάτων μετατρέποντας το δημοτικό Συμβούλιο σε άβουλο όργανο. Όσες φορές έγινε συζήτηση για σοβαρά κατεπείγοντα θέματα (σχολές, νοσοκομείο, κ.λ.π.) αυτή προκλήθηκε από το σύνολο της αντιπολίτευσης.
Το πρωτοφανές έλλειμμα της δημοτικής αρχής, θέλουν να το εκμεταλλευτούν όσοι προαλείφονται για δήμαρχοι θεωρώντας ότι είναι η λύση για το δήμο. Σε όλους διαφεύγει όμως η πιο βασική αρχή. Αυτή της ομαδικής προσπάθειας: στην εποχή μας τις προκλήσεις αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά οι συλλογικές, όχι οι ατομικές προσπάθειες. Ειδικά στα κοινά, δεν αρκεί ο μπροστάρης, απαιτείται ένα δημιουργικό Δημοτικό Συμβούλιο για να αντιμετωπιστούν τα σοβαρά ζητήματα του δήμου. Κυρίως να εμπλακούν στα τοπικά ζητήματα νέοι άνθρωποι, με γνώση ο καθένας στον τομέα του, που να καταθέσουν τις δυνάμεις τους για το πολύπαθο δήμο παραμερίζοντας τις όποιες θέσεις ή αξιώματα.
Είναι θλιβερό πως όσοι την περίοδο αυτή είναι πρωταγωνιστές των προσωπικών τους “αρχηγικών φιλοδοξιών”, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι κομμάτι από το πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε την χώρα. Εκπροσωπούν το ΠΑΛΙΟ και το ΦΘΑΡΜΕΝΟ που εκπνέει, αλλά κάνει ότι μπορεί για να διατηρηθεί μέσα στη συντελεσμένη πορεία της παρακμής του). Καταπλακώνουν κάθε νέο άνθρωπο έχοντας τόσα χρόνια τις γνωριμίες, τα κανάλια, τα «κονέ» που λένε οι νέοι μας. Έχοντας μάθει να αναπαράγουν το ίδιο, αποτυχημένο στην πράξη, μοντέλο πολιτικής τόσα χρόνια, δεν μπορούν τώρα να αλλάξουν. Άλλοι πάλι «παζαρεύουν» τη συμμετοχή τους σε ψηφοδέλτια ασχέτως αρχών, με ανταλλάγματα έμμισθες θέσεις και έμμισθα αξιώματα (αντιδήμαρχοι, πρόεδροι επιχειρήσεων, κ.λ.π.). Το έχουν αντιληφθεί όλοι οι απλοί δημότες.
Γι’ αυτό προτείνω να κάνουν ΟΛΟΙ τους ένα βήμα πίσω. Να στηρίξουν νέους ανθρώπους, με νέες ιδέες, χωρίς να είναι αυτοί που θα χαράζουν την πολιτική πορεία του δήμου Καρδίτσας τα επόμενα χρόνια. Αν εν τέλει επιθυμούν τόσο πολύ να προσφέρουν, ας το κάνουν από τη θέση του απλού δημοτικού συμβούλου.
Διανύουμε στην επαρχία το 2014, το 2ο χρόνο της έντονης κρίσης. Και είναι ορατά τα σημάδια του πολιτικού αδιεξόδου και της αδυναμίας της κάθε «αυτοδύναμης» δημοτικής αρχής να κατανοήσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του τόπου μας.
Η εκτίμησή μου είναι ότι για αρκετά χρόνια ακόμη θα υπάρχει δημοσιονομική στενότητα τέτοια που αν δε ληφθεί πρόνοια θα οδηγήσει το δήμο αλλά και την τοπική οικονομία και στην τυπική πτώχευση.
Κατά τη γνώμη μου απαιτούνται:
-
ο δήμος να κάνει πράξη ότι εφεξής δεν θα διολισθήσει και πάλι σε καθεστώς παραγωγής ελλειμμάτων
-
το επόμενο δημοτικό συμβούλιο πρέπει σε τεχνικό και κυρίως πολιτικό επίπεδο, να απαρτίζεται από ανθρώπους υψηλής προστιθέμενης αξίας και κύρους.
-
ανοιχτός διάλογος για να καθοριστεί ένα τοπικό σχέδιο αποδεκτό και συμφωνημένο από όλους τους φορείς, πέρα από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις
-
στοχευμένες χρηματοδοτήσεις τομέων που διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα και δημιουργούν νέα παραγωγικά περιβάλλοντα. Οι διακηρύξεις και τα ευχολόγια δεν αρκούν
Τα παραπάνω πρέπει να συμφωνηθούν έγκαιρα γιατί δεν υπάρχει καιρός. Διαφορετικά, μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, το ζήτημα της ενότητας για την επανασυγκρότηση του δήμου προς ωφέλεια των δημοτών μας, θα τεθεί ούτως ή άλλως κάτω από οδυνηρές συνθήκες. Αλλά θα είναι πλέον αργά. Και για τους εργαζόμενους στο Δήμο και για τους δημότες. Για παράδειγμα είναι κρίμα από ιδεοληψίες ή περιβαλλοντοφοβία, να μην μπαίνουν φωτοβολταϊκά στα σχολεία ή να μην προωθούνται οι ανεμογεννήτριες, που θα μπορούσαν να φέρουν οικονομική άνεση στο δήμο ή να εξασφαλίσουν ενεργειακή επάρκεια.
Είναι η μόνη χαραμάδα ελπίδας να αφυπνιστούν συνειδήσεις όταν ο κίνδυνος θα γίνει ορατός από τα αδιέξοδα που θα προκύψουν μέσα στο 2014. Ο ρόλος όσων σήμερα ηγούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και όσων φιλοδοξούν να ηγηθούν, θα μπορούσε να είναι θετικός, υπό μία προϋπόθεση: να απελευθερωθούν από το σύνδρομο ότι η διαχείριση των τοπικών κρίσιμων ζητημάτων είναι ιδιοκτησιακή υπόθεση και κυρίως ότι κατέχουν το «αλάθητο».
Αρκετά πια. Είναι άμεση ανάγκη να αντιληφθούν ότι ο τόπος μας χρειάζεται κάτι πραγματικά νέο και δημιουργικό και όχι το παλιό και κουρασμένο. Και πρέπει να το αντιληφθούν έγκαιρα, γιατί ο λαός θα τους το κάνει ξεκάθαρο στις επόμενες εκλογές.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος το είπε πολύ εύστοχα: Η αντίληψη ότι “ελάτε όλοι μαζί να σώσουμε τη χώρα αλλά εγώ… και υπό εμένα” όχι μόνο δεν συνιστά πρόοδο, αλλά πατερναλισμό που μας πάει στην καταστροφή.
Βασίλης Σουφλάκος
Δημοτικός Σύμβουλος
Φυσικός-Msc Τηλεπικοινωνίες
e–mail: souflakos@gmail.com
