Μπορεί να προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα βαίνουν καλώς τόσο στη Χώρα όσο και στον Δήμο μας και έτσι να συνεχίσουμε την νωχελική πορεία μας στην απραξία και τη λήθη, η πορεία όμως αυτή σύντομα καταλήγει σε αδιέξοδο. Τα πράγματα όμως ακόμη και με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως όχι μόνο δεν βαίνουν καλώς αλλά είναι εξαιρετικά προβληματικά και επικίνδυνα. Σε ότι αφορά στον αθλητισμό και τις Δημοτικές υποδομές δεν έχει από που να ξεκινήσει κανείς: από την κατάσταση του γηπέδου, το οποίο στερείται βασικών υποδομών, από τα προβλήματα και τα παράπονα σχεδόν όλων των συλλόγων στίβου και ποδοσφαίρου που προπονούνται στο γήπεδο (περίφραξη, ηχητική εγκατάσταση, γήπεδο και ταρτάν, εγκαταλειμμένη αίθουσα βαρών, έλλειψη εσωτερικών χώρων για προπονήσεις το χειμώνα, λουτήρες, αποδυτήρια κλπ.). Από το κολυμβητήριο που οι μισοί σύλλογοι διαμαρτύρονται για την άδικη διανομή των ωρών χωρίς αθλητικά κριτήρια. Από το κλειστό γυμναστήριο που όλοι οι σύλλογοι που γυμνάζονται εκεί παραβρέθηκαν στο τελευταίο ΔΣ του ΔΟΠΑΚ για να διαμαρτυρηθούν, από της επιστολές διαμαρτυρίας συλλόγων για την διανομή των ωρών στα σχολικά γυμναστήρια για τις ανάγκες των ακαδημιών τους, τα προβλήματα θέρμανσης, ζεστού νερού και υποστηρικτικών υποδομών στα οποία όλοι συμφωνούν; Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί πως αν και οι φωνές διαμαρτυρίας για τα παραπάνω είναι έντονες και επίμονες και κατατέθηκαν εγγράφως τόσο στον ΔΟΠΑΚ και τον Δήμο Καρδίτσας αλλά και δημόσια και στον τοπικό τύπο, δεν απαντήθηκαν.
Και που να συνεχίσουμε στα προβλήματα των δομών πολιτισμού που επίσης φωνάζουν και κανείς δεν ακούει. Και εδώ δεν έχει από που να ξεκινήσει κανείς: από τα λειτουργικά προβλήματα της Δημοτικής Πινακοθήκης που λειτουργεί χωρίς θέρμανση, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς κατάλληλες συνθήκες για την συντήρηση των έργων, χωρίς καλλιτεχνική επιτροπή κλπ., το Δημοτικό Ωδείο που έχει μείνει χωρίς καθαριότητα, τις Παιδικές βιβλιοθήκες που αργοσβήνουν με μόλις 2 εργαζομένους, το μουσείο της πόλης που στέλνει κραυγή αγωνίας για το μέλλον του ή την φιλαρμονική που έχει απομονωθεί.
Για να μην πάμε και στο παρελθόν του οργανισμού και στα υπέρογκα ποσά που έχουν δοθεί κατά διαστήματα για λειτουργικές και άλλες δαπάνες όπως αποδείχτηκε χωρίς αποτέλεσμα. Και βεβαίως να μη μιλήσουμε για τον τρόπο διεξαγωγής των διοικητικών συμβουλίων, χωρίς προετοιμασία, χωρίς εισηγήσεις, χωρίς να εξετάζονται αιτήματα και ενστάσεις φορέων, τελικά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Αυτή είναι η κατάσταση και πρέπει να ερωτηθεί η Δημοτική Αρχή (γιατί επί της ουσίας αυτή ελέγχει τον ΔΟΠΑΚ και ούτως ή άλλως εκεί θα καταλήξουν τα πρώην νομικά πρόσωπα) αν έχει πρόθεση να την αλλάξει. Ή αν τελικά το πλάνο της είναι να αφεθούν ο αθλητισμός και ο πολιτισμός σε παρακμή, και οι αντίστοιχες υποδομές σε απαξία η οποία βέβαια είναι το προστάδιο του ξεπουλήματος σύμφωνα με τα μνημονιακά ήθη.
Σε περίπτωση που θέλουμε η κατάσταση να αντιστραφεί θα πρέπει αρχικά να αναγνωριστεί με ειλικρίνεια το δυσμενές τοπίο (και να μη διατείνονται πως όλα βαίνουν καλώς…) και να διορθωθούν οι αδικίες και οι όποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Θα πρέπει η Δημοτική Αρχή και η Διοίκηση του οργανισμού να απαντήσει στις κραυγές αγωνίας των συλλόγων, να αφουγκραστεί τις ανάγκες των πρώην νομικών προσώπων. Να βάλει αδιαμφισβήτητα και δίκαια (αθλητικά) κριτήρια για την χρήση των δημοτικών υποδομών. Να θέσει ως κομβικό ζήτημα ένα δημοκρατικό κανονισμό εσωτερικής λειτουργίας που θα έχει ως βάση την διαφανή διοίκηση, την αναλυτική καταγραφή των πρακτικών, την άρτια ενημέρωση μέσω εισηγήσεων για τα θέματα προς συζήτηση, την εκπροσώπηση στα πρώην νομικά πρόσωπα, την αναζήτηση ευθυνών,κλπ. Θα πρέπει η διοίκηση να καταστρώσει τώρα αφού δεν το έκανε στην αρχή ένα σχέδιο 100 ημερών για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών των πρώην νομικών προσώπων και των κύριων προβλημάτων των αθλητικών και πολιτιστικών υποδομών που θα στηριχτεί στον ανοιχτό και κοπιαστικό διάλογο και όχι στο κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το τραπέζι.
Τέλος πρέπει να τονιστεί πως το όλο σχέδιο της διοίκησης του οργανισμού Αθλητισμού και Πολιτισμού απαιτεί ένα ολοκληρωμένο διαχειριστικό σχέδιο (δηλαδή αθλητικό και πολιτιστικό management και όχι σημειακές παρεμβάσεις) με βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Ένα σχέδιο που θα ξεκινάει από την επίλυση των βασικών προβλημάτων και την εξεύρεση πόρων και θα καταλήγει σε ένα πλάνο δεκαετίας. Αν δεν ξέρουμε που θέλουμε να πάμε και αν δεν χαράξουμε τα βήματα της πορείας δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσουμε εκεί. Η διαχείριση των δομών αθλητισμού και πολιτισμού λοιπόν απαιτεί ένα πλάνο που θα ξεκινά από τη σημερινή Δημοτική Αρχή και θα καταλήγει στην επόμενη και την μεθεπόμενη Διοίκηση του Δήμου. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Μόνο όταν βλέπουμε τον γέρο να ποτίζει το δέντρο στου οποίου τη σκιά ξέρει πως δεν θα καθίσει ποτέ… ξέρουμε πως υπάρχει ελπίδα…
