Πρωτού καν στεγνώσει το αίμα των εφτά αδικοχαμένων ψυχών στην άσφαλτο, ο κ. Αγοραστός διάλεξε βήμα και αφορμή για να «κάνει πολιτική».
¨Αιδώς Αργείοι¨!
Ούτε μισή λέξη για το τραγικό συμβάν.Δεν το προσπέρασε απλά. Το είδε ως πολιτική ευκαιρία για να προβεί σε μια δήλωση πρωτόγνωρης πολιτικής μικρότητας.
«Φόρος….στο μνημόνιο» ήταν η επικεφαλίδα της δήλωσής του.
Και «Η Θεσσαλία καταβάλλει βαρύ φόρο στο μνημόνιο και τους υποστηρικτές του. Η μείωση…» κλπ, ήταν η αρχή της επαίσχυντης τοποθέτησής του.
Μιλάει για φόρους, φόρους…και πάλι φόρους!
Για έναν φόρο μόνο δεν βρήκε κουβέντα να πει. Για το φόρο τιμής στην ανθρώπινη ζωή. Για τους εφτά νέους ανθρώπους που χάθηκαν. Για τα δύο μωρά που ήταν ανάμεσά τους.
Όλα θυσία στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Ακόμη και οι ανθρώπινες ζωές…
Κρίμα και πάλι κρίμα!
Διατηρούμε τη δήλωσή του κ. Αγοραστού ως μνημείο πολιτικής αμετροέπειας. Μπροστά στο άγχος του, να συνδέσει τα πάντα με το Μνημόνιο, πειθαρχώντας στον επικοινωνιακό σχεδιασμό των κομματικών του αφεντικών, ο κ. Αγοραστός δεν δίστασε να ¨σκυλεύσει¨ πόλιτικά πάνω στον ανθρώπινο πόνο και στην αξία της ανθρώπινης ζωής.
Αν το Μνημόνιο μας πληγώνει καθημερινά, κύριε πρώην βουλευτή της ΝΔ, ακόμη περισσότερο μας τραυματίζει συλλογικά η αδίστακτη πολιτική εκμετάλλευση, ο ευτελισμός του δημόσιου ήθους και η κυνική παραδοχή του ¨όλα επιτρέπονται¨ για την πρόσκαιρη κατάκτηση κοσμικής εξουσίας… σώνει και καλά.
Τι να την κάνει όμως κάποιος τέτοια εξουσία που βασίζεται στη μικρότητα, τον κινυσμό και την έλλειψη φραγμών;
Το ερώτημα είναι αμείλικτο…
