Εφτά μήνες απο την έναρξη της σχολικής χρονιάς και η ΟΛΜΕ έχει να επιδείξει …έργο λαμπρό. Εκπαιδευτικό συνέδριο τον Οκτώβρη για να τεκμηριώσει (;;!!) τις συνέπειες των μνημονίων στην εκπαίδευση, και τώρα 3 ημερίδες, με την 2η να γίνεται στη Λάρισα την Παρασκευή 17/3 με θέμα «Νέο Λύκειο – Σύστημα πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» (η 1η έγινε στο Ηράκλειο με θέμα: «Υπηρεσιακές μεταβολές, εκπαιδευτικά και εργασιακά ζητήματα» ενώ η 3η θα γίνει στην Κοζάνη με θέμα “Αξιολόγηση- επιμόρφωση εκπαιδευτικών”).
Τη χρονική στιγμή που η κυβέρνηση συνεχίζει την εφαρμογή μέτρων «χαμηλής έντασης» με σαλαμωτό τρόπο («μαθητεία», χαρακτηρισμός φοίτησης στη μέση της χρονιάς στα ΕΠΑΛ, «θεματική βδομάδα» και «δημιουργικές εργασίες») ενώ παράλληλα ετοιμάζει μια καθολική επίθεση σε μαθητές μέσω του «νέου λυκείου» και σε εκπαιδευτικούς μέσω της αξιολόγησης, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, από τη μεριά του κλάδου δεν υπάρχει δείγμα αγωνιστικής απάντησης, ούτε καν προετοιμασίας του, για να κινηθεί ενάντια σ’ αυτά που ζεί και σ’ αυτά που έρχονται.
Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα όταν το δίδυμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού(ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ) έχει μετατρέψει την ομοσπονδία σε “διεύθυνση συνδικαλιστικής υποστήριξης” του υπουργείου παιδείας. Αποδέχονται την αντιδραστική κυβερνητική πολιτική και ο ρόλος τους περιορίζεται στην …εποικοδομητική κριτική. Όλα τα βλέπουν καλά αλλά με …κινδύνους παρεκκλίσεων. Παρατηρούν προχειρότητες και βιασύνες, διαφωνούν με τις “ακρότητες” καλώντας την κυβέρνηση να αποδεχτεί τις θέσεις τους. ‘Ετσι απλά χωρίς πάλη, χωρίς να κάνουν το παραμικρό ενάντια στους σχεδιασμούς του υπουργείου. Αυτό που συνέβη με τις δημιουργικές εργασίες είναι καταπληκτικό δείγμα συνδικαλιστικής πρακτικής (πάρτε πίσω τις δημιουργικές εργασίες καλούσε η ΟΛΜΕ το υπουργείο χωρίς να κάνει κατι γι’ αυτό -όχι απαντά το υπουργείο- καλά τότε θα καλύψω συνδικαλιστικά όποιον δεν τις υλοποιήσει (;;!!) ανταπαντά η ΟΛΜΕ).
Οι ημερίδες που διοργανώνονται εντάσσονται σ’ αυτή τη λογική της εποικοδομητικής παρέμβασης στην αντιδραστική πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησης και θα “αξιοποιηθούν” ανάλογα στο διάλογο που διεξάγει η ΟΛΜΕ με το υπουργείο.
Απο τη μεριά μας τονίζουμε για μια ακόμη φορά οτι το πλαίσιο αυτό είναι αποδοχή της μνημονιακής πολιτικής στην εκπαίδευση, υποταγή σε αυτή. Είναι η φυσική καταλήξη της άποψης που τόσο οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές (νυν και πρωην) όσο και του ΠΑΜΕ θέτουν συνεχώς: οτι ο κλάδος των 70000 καθηγητών δεν μπορεί μόνος του να κάνει τίποτα και πρέπει να περιμένει τους εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ/ΓΣΣΕ να αποφασίσουν …τι ακριβώς;;;
Ανάγκη να συζητήσει ο κλάδος πράγματι υπάρχει. Είναι για το πώς θα οργανώσει και θα πραγματοποιήσει αγώνες ανατροπής αυτής της πολιτικής και όχι για το φτιασίδωμα της.
Να επανέλθει η συζήτηση στα πραγματικά ερωτήματα: Τι χαρακτηριστικά έχει η επίθεση του αντιπάλου, ποιοι είναι οι αντίπαλοι, τι είναι κίνημα, τι είναι συνελεύσεις, τι είναι πραγματικός αγώνας, πως συγκροτείται και με τι στόχους. Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι προϋπόθεση για να μπει τέλος στην ηττοπάθεια και την αδράνεια. Για να αναδειχτούν εκείνα τα αιτήματα που συσπειρώνουν και ενοποιούν τους εκπαιδευτικούς στην κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ, της ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ τους με την αντιλαϊκή πολιτική. Για να οργανώσουμε άμεσα μια μεγάλη απεργιακή μάχη που θα σπάσει το κλίμα παραίτησης το “δε γίνεται τίποτα” και θα θέτει τους όρους, τις βάσεις για τις μικρές και μεγάλες νίκες.
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
