«Αναδρομικά, για δέκα – δεκαπέντε χρόνια, να ισχύσει το πόθεν έσχες, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που άσκησαν εξουσία, είτε στο Κράτος είτε στην Αυτοδιοίκηση, για να δούμε πώς κατάφεραν να πλουτίσουν μερικοί με το μισθό τους …» Αυτή την πρόταση έκανε στην ολομέλεια της Βουλής ο βουλευτής Νίκος Σαλαγιάννης, μιλώντας επί της αρχής για το φορολογικό νομοσχέδιο.
Ο Νίκος Σαλαγιάννης , είπε μεταξύ άλλων:
«Το φορολογικό νομοσχέδιο έχει πάρα πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν και τολμηρό και ανατρεπτικό. Τολμηρό, γιατί επιχειρεί να βάλει να πληρώσουν και κάποιοι, από αυτούς που δεν πλήρωναν ποτέ μέχρι σήμερα. Τολμηρό, γιατί διευρύνει τη φορολογική βάση, καταργεί φοροαπαλλαγές και αυτοτελείς φορολογήσεις και καθιερώνει ισχυρά τεκμήρια διαβίωσης.
Είναι και ανατρεπτικό, γιατί ανατρέπει μια νοοτροπία συνενοχής της κοινωνίας: αυτός που φοροδιαφεύγει και γλιτώνει 100 ευρώ, είναι το ίδιο με εκείνον που φοροδιαφεύγει και γλιτώνει 100 εκατομμύρια ευρώ.
Είναι το ίδιο συνένοχοι. Ίδια κι όμοια…
Είναι ένα νομοσχέδιο που επιχειρεί να φέρει φορολογική δικαιοσύνη. Που, κατά την άποψή μου, είναι ο πυρήνας της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Λένε μερικοί, ότι άργησε η Κυβέρνηση να φέρει το φορολογικό νομοσχέδιο. Εγώ θα έλεγα ότι αργήσαμε 20 ολόκληρα χρόνια!. Ξέραμε όλοι, ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας, ο πυρήνας της κακοδαιμονίας της, είναι δύο πράγματα: η λειτουργία του κράτους στο σύνολό του, ως διοίκηση και αυτοδιοίκηση και το φορολογικό σύστημα. Ένα κράτος γραφειοκρατικό, αναξιοκρατικό, κλεπτοκρατικό. Και ένα φορολογικό σύστημα άδικο, άνισο, χαριστικό, φαύλο, που αφαιρεί πόρους από την Πολιτεία και ταυτόχρονα διαιωνίζει τις χαριστικές ρυθμίσεις, τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή. Τροφοδοτεί έτσι την ανισότητα, την αδικία και τα ελλείμματα.
Δεν το ξέραμε όλοι; Το ξέραμε! Γιατί δεν τολμήσαμε να βάλουμε χέρι; Γιατί το πολιτικό μας σύστημα είναι σε ομηρία! Γιατί οργανωμένα συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, συμβιώνουν με το κράτος, απομυζούν το κράτος, εκτρέφονται από το κράτος και αναπαράγονται. Και γιατί ομάδες συμφερόντων, που δρουν μέσα στην ίδια τη δημόσια διοίκηση και το κράτος, αποκτούν αθέμιτα προνόμια. Και γιατί όλοι εμείς, ως πολιτικό σύστημα, ακουμπάμε πάνω σε αυτά, – στα συμφέροντα και στις ομάδες – διαπλεκόμαστε μαζί τους, για να αναπαράγουμε την παρουσία μας στην πολιτική ζωή. Γι’ αυτό απαξιώνεται έτσι το πολιτικό σύστημα.
Δεν τολμήσαμε! Με πρόσχημα, τάχα, το πολιτικό κόστος. Μα, ποιο πολιτικό κόστος; Ποιος πληρώνει σήμερα το κόστος αυτής της δεινής θέσης που βρίσκεται η χώρα; Το πολιτικό κόστος έχει αναχθεί σε επιχείρημα των διαπλεκομένων και σε άλλοθι των ανίκανων…
Έστω και τώρα, έστω και στα δύσκολα, επιχειρεί η Κυβέρνηση να φέρει ένα σχέδιο νόμου για το φορολογικό σύστημα, που κατά την άποψή μου την τιμά. Τώρα, όμως, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο δύσκολα, γιατί τώρα επιχειρεί να βάλει τάξη σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Αυτό που γίνεται σήμερα, έπρεπε να γίνει σε συνθήκες ανάπτυξης της χώρας. Έστω και σήμερα, όμως, μετά από αυτό τον πάτο που πιάσαμε, έστω και τώρα, να αλλάξουμε πορεία, να βγούμε σε ένα ξέφωτο, να βάλουμε επιτέλους κανόνες , που να ισχύουν για όλους!
Το νομοσχέδιο αυτό θα είναι πραγματικά ένα νομοσχέδιο φορολογικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, εάν υπάρξουν τρία πράγματα. Πρώτα-πρώτα, πραγματική πολιτική βούληση. Δεν την αμφισβητώ. Υπάρχει! Δεύτερον, εάν μπορέσουμε να οργανώσουμε το μηχανισμό που θα υλοποιήσει στην πράξη αυτό το νόμο. Που θα πιάνει και τα μεγάλα ψάρια! Αυτό μένει να το αποδείξουμε. Τρίτον, εάν η κοινωνία η ίδια το αποδεχθεί, αν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και μπει σε μία άλλη νοοτροπία. Αυτό, όμως, για να συμβεί πρέπει να συμβούν τα δύο πρώτα, να υπάρχει δηλαδή παράδειγμα στην κοινωνία χειροπιαστό, ότι αυτό που λέμε το κάνουμε, ότι δεν θα πληρώνουν πάντα τα συνήθη υποζύγια.
Ασφαλώς, όμως, δεν τελειώνει εδώ αυτό που λέμε «συνείδηση δικαίου» για την κοινωνία.
Θέλουμε ένα σχέδιο νόμου για το «πόθεν έσχες» με δέκα, δεκαπέντε χρόνια αναδρομικότητα, για να δούμε τι έγινε με αυτούς που άσκησαν εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Πώς κατάφεραν κάποιοι και πλούτισαν και ζουν πολυτελώς, μόνο με το μισθό τους; Λοιπόν, πόθεν έσχες αναδρομικά και όχι γενικώς και αορίστως, αλλά κατά προτεραιότητα για όσους άσκησαν δημόσια εξουσία, είτε στο κράτος είτε στην αυτοδιοίκηση. Έστω και επιλεκτικά. Για να δούμε, για να δει και η κοινωνία ότι αυτά που λέμε, τα εννοούμε και να δώσουμε παραδείγματα χειροπιαστά.
Νομίζω ότι έτσι μόνο θα υπάρξει αίσθηση δικαιοσύνης και έτσι μόνο μπορεί να αντέξει ο κόσμος. Γιατί, αγαπητοί συνάδελφοι βουλευτές, μην έχετε καμιά αμφιβολία, ότι θα ματώσει η κοινωνία τα επόμενα χρόνια….»
.
