Είναι το υπουργείο παιδείας, που κλείνει τα σχολεία στις 2 Νοέμβρη (εκβιάζοντας-εξαγοράζοντας με 1 μέρα άδεια) ώστε να ψηφίσουν όλοι οι εκπαιδευτικοί στις κάλπες των υπηρεσιακών συμβουλίων του(ΠΥΣΔΕ-ΚΥΣΔΕ κλπ).
Είναι ο υπουργός παιδείας που μοιράζει 5ημερες και 2ημερες άδειες στους υποψήφιους για προεκλογικό αγώνα, την ίδια στιγμή που ειρωνεύεται τα σωματεία, τις διαδικασίες τους, τις απεργίες τους, την ίδια στιγμή που ετοιμάζει νόμο απαγόρευσης της ελεύθερης και ανεξάρτητης απο το κράτος, συνδικαλιστικής δράσης.
Είναι το υπουργείο παιδείας που με τις φετεινές “χειρουργικές” επεμβάσεις του, απολύει χιλιάδες αναπληρωτές, “ξεζουμίζει” το υπάρχον προσωπικό στα σχολεία, ολοκληρώνει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, επιτίθεται με “διαλόγους” και αντιδραστικά πορίσματα στο δικαίωμα της νεολαίας να σπουδάζει.
Είναι οι κυβερνήσεις -σημερινή και προηγούμενες- που σπρώχνουν το λαό στην εξαθλίωση και τον κοινωνικό μεσαίωνα, παραδίδοντας τον τόπο στους ιμπεριαλιστές, αρπακτικά του πλούτου μας και εμπρηστές των πολέμων.
Αυτοί που με αμέτρητα μέτρα κόβουν κάθε δικαίωμα στην παιδεία, περίθαλψη, σύνταξη, ασφάλιση, κατοικία, νερό, ρεύμα, στη ζωή μας, που καταστέλλουν και τρομοκρατούν όποιον τα διεκδικεί, παραχωρούν(;;!!) δύο θέσεις στους αιρετούς του κλάδου, στα 5μελή υπηρεσιακά τους συμβούλια.
Σ’ αυτή την επιχείρηση απόκρυψης-συσκότισης του άθλιου ρόλου τους, σ’ αυτό το προσκλητήριο συγκάλυψης και ενσωμάτωσης κάθε αμφισβήτισης και διαμαρτυρίας, -πρώτοι και καλύτεροι- οι παρατάξεις(ΣΥΝΕΚ, ΔΑΚΕ, παλιότερα ΠΑΣΚ) μακριά χέρια των αντίστοιχων κυβερνήσεων μέσα στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Τα ρουσφέτια και οι κάθε είδους “εξυπηρετήσεις” τους, αποτελούν την “τροφή” τους για να υπάρχουν, ταυτόχρονα με την κοινή τους προσπάθεια να καθηλώνουν τα σωματεία και τις ομοσπονδίες σε αδράνεια, εμπεδώνοντας στον κλάδο την απογοήτευση, την ανημποριά.
Δυστυχώς όμως η συμμετοχή στα όργανα αυτά, δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα και την αριστερά έρχεται να πολλαπλασιάσει τη σύγχυση για το τι είναι συνδικαλισμός, να νομιμοποιήσει αυτά τα κρατικά φερέφωνα και την αντιδραστική πολιτική που εφαρμόζουν.
Δυνάμεις που ενώ δηλώνουν ότι το σύστημα και οι κυβερνήσεις του, έχουν κηρύξει ταξικό πόλεμο, κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους θύτες, ώστε τα θύματα να προκύψουν “δίκαια”, “νόμιμα” και με “διαφάνεια”(με αναρτημένα τα μόριά τους!!!). Ενώ δηλώνουν ότι δεν έχουν ψευδαισθήσεις για τα όργανα αυτά που είναι ιμάντες εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής, “λιπαίνουν” τη λειτουργία τους, βάζοντας την υπογραφή τους σε όλες τις υπηρεσιακές μεταβολές που γίνονται με το υπάρχον αντιδραστικό νομικό πλαίσιο. Kάθε φορά που η κυβέρνηση εμφανίζει μια νέα αντιδραστική ρύθμιση, στήνεται παράσταση διαμαρτυρίας και αποχής από τα όργανα αυτά, για να επανέλθουν αργότερα για να “ελέγξουν” την εφαρμογή της. Καυχώνται οτι κατόπιν ενεργειών τους ακυρώθηκαν διαδικασίες εξπρές και έγιναν όλα σύμφωνα με τους (άδικους) νόμους. Αρνούνται λένε να αφήσουν “χώρο” στον κυβερνητικό συνδικαλισμό -αναδεικνύοντας τα τελευταία χρόνια πολλούς αιρετούς-, δεν ανοίγουν όμως δρόμο για την οικοδόμηση ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, χειραφετημένου απο το κράτος. Με τη συμμετοχή τους αρνούνται, αντιστρατεύονται αυτή την αναγκαιότητα.
Λύσεις στα προβλήματα των εκπαιδευτικών, διεξοδος απο τη βαρβαρότητα που σκεπάζει τη ζωή μας, δεν μπορεί να υπάρξει µέσα στα όρια του καθεστώτος, του κράτους και των “θεσμών” του που την υλοποιούν. Δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.
Οποιος έχει τη λογική ότι αυτό το σύστημα και αυτή η αντιλαϊκή πολιτική δεν εξανθρωπίζονται, όποιος έχει τη λογική ότι το κίνημα είναι κάτι διαφορετικό και αντίπαλο από έναν βραχίονα “διόρθωσης” των πολιτικών των κυβερνήσεων, σε συνεργασία μαζί τους, όποιος αντιλαμβάνεται ότι η αντιλαϊκή καταιγίδα των τελευταίων χρόνων έχει περάσει επειδή ακριβώς έχει ξεδοντιαστεί το πραγματικό κίνημα και έχει αντικατασταθεί από σωματεία παροχής συμβουλών διόρθωσης της κυβερνητικής πολιτικής, όποιος τοποθετεί τον εαυτό του ΕΞΩ από το πλαίσιο αποδοχής και διόρθωσης του συστήματος και «δίκαιης» εφαρμογής της πολιτικής του, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΥΤΕΣ.
Να γυρίσει τις πλάτες του, σ’ αυτές τις εκλογές της αποσυγκρότησης, ταξικής συνεργασίας και νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, στις εκλογές του εκμαυλισμού συνειδήσεων, στις εκλογές που διοργανώνει το κράτος για τον εαυτό του!
Οχι μόνο για να μη γίνουμε συνένοχοι, αλλά για να αποτελέσει βήμα διάρρηξης των δεσμών του συνδικαλισμού με το κράτος, ξεκίνημα συγκρότησης κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της συνδιαχείρησης -συνδιαλλαγής, για να φωτιστεί – αποκαλυφθεί ότι αυτός δεν είναι συνδικαλισμός, είναι η διοίκηση και το κράτος τους…!
Του Αλέξη Φυτσιλή-καθηγητή (Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών)
