Πολεμικές ιαχές, στρατιωτικές κινήσεις, πυκνή ανάπτυξη ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στην περιοχή του Καστελόριζου και ένα θερμό επεισόδιο που αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή με παρέμβαση της Μέρκελ (όπως γράφηκε), είναι το αποτύπωμα της τελευταίας όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αφορμή, η ανακοίνωση της τουρκικής κυβέρνησης για σεισμολογικές έρευνες σε μια μη οριοθετημένη περιοχή 180 μίλια μακριά από το Καστελόριζο, που σύμφωνα με την ελληνική εκδοχή των θαλασσίων ζωνών, βρίσκεται στα όρια και περιλαμβάνει τμήματα της ελληνικής, της κυπριακής, της αιγυπτιακής αλλά και της τουρκικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Ακόμη μια προκλητική ενέργεια της Τουρκίας, αναφωνούν άπαντες εντός της χώρας –και δεν έχουν άδικο-ενώ από την άλλη πλευρά ο τουρκικός λαός αφιονίζεται κυρίως με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Το ζήτημα είναι ότι αφήνεται στην άκρη και αποκρύβεται ότι αυτές οι προκλήσεις αποτυπώνουν τον μόνιμο και σταθερό αντιδραστικό ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων στις δύο χώρες και δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των δύο λαών και την ανάγκη τους να ζουν ειρηνικά σε μια πατρίδα ανεξάρτητη και ευημερούσα. Ένας ανταγωνισμός που απηχεί τις σταθερές αντιθέσεις και φιλοδοξίες των τοπικών αστικών τάξεων για αναθέσεις ρόλων – από τους ιμπεριαλιστές- στην περιοχή. Ένας ανταγωνισμός που γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος διότι εξελίσσεται σε ένα ρευστό και φλεγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον και είναι ενταγμένος στην οξύτατη αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας, Ευρωπαίων, Κίνας) και κύρια της αμερικανορωσικής διαπάλης για τον έλεγχο της περιοχής.
Θα έλεγε κανείς ότι η «προσεκτική» αυτή κίνηση της Τουρκίας δε θα προκαλούσε τόση ένταση. Η ουσία όμως είναι ότι και αυτή η κίνηση εντάσσεται στη διακηρυγμένη θέση της τουρκικής ελίτ «ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς την Τουρκία» και βρίσκεται σε σαφή αντιπαράθεση με τους άξονες Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου, με τους οποίους η αστική τάξη της χώρας μας ήλπιζε (ελέω Αμερικής) ότι θα διευρύνει το ρόλο της.
Και καθώς η αστική «μας» τάξη είναι μαθημένη από τα γεννοφάσκια της να αναζητάει στήριξη στις πλάτες των ιμπεριαλιστικών αφεντικών, απάντησε στην πρόκληση της τουρκικής πλευράς με διαβήματα σε ΟΗΕ, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, αλλά και με την έκδοση αντι-navtex, θέλοντας να μην μείνει πίσω σ’ αυτό το επικίνδυνο αντιδραστικό σπιράλ κινήσεων και προκλήσεων. Παράλληλα δημιούργησε ένα κλίμα «πολεμικής ετοιμότητας και αποφασιστικότητας» επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά πως το μείγμα «ρεαλισμού» και «λεονταρισμού» έχουν κοινό παρανομαστή, εχθρικό με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού μας.
Η αντίδραση των ιμπεριαλιστών ήρθε, αλλά ήταν και πάλι «απογοητευτική» για τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας μας. Ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας ενεργοποιήθηκε άμεσα και στην κατεύθυνση αποτροπής εξελίξεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα θερμό επεισόδιο Ελλάδας – Τουρκίας. Αλλά μέχρις εκεί. Η Γερμανία δεν θα ήθελε με τίποτε, σε μια φάση που η συνοχή της ΕΕ δοκιμάζεται καθημερινά, να υπάρξει μια κατάσταση αναταραχής στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ. Ούτε βέβαια να αναιρέσει τη διαδικασία επίτευξης μιας ειδικής σχέσης ΕΕ – Τουρκίας, με δεδομένο και τον διαρκή εκβιασμό του Ερντογάν μέσω του προσφυγικού.
Ενώ οι ΗΠΑ, με την αναφορά του Στέητ Ντιπάρτμεντ σε «αμφισβητούμενες περιοχές», υποδηλώνουν την σταθερή επιδίωξη τους να ασκήσουν τον επικυριαρχικό και επιδιαιτητικό τους ρόλο με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται ότι η ελληνική και η τουρκική αστική τάξη θα στοιχηθούν πίσω από τις ΗΠΑ και θα υπηρετήσουν τις βασικές στρατηγικές τους επιδιώξεις: Την απώθηση της Ρωσίας από την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και συγχρόνως την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Αλλά και τον περιορισμό των γεωπολιτικών φιλοδοξιών των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (όπως της Γαλλίας), καθώς και τη διείσδυση της Κίνας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση στοχεύουν στη διαμόρφωση ενός πλαισίου συνεννόησης των αστικών τάξεων Ισραήλ–Αιγύπτου–Τουρκίας-Ελλάδας και Κύπρου, που να υπηρετεί τους πιο πάνω σχεδιασμούς.
Είναι λοιπόν φανερό, ότι η λεγόμενη «άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στις ΑΟΖ», που προβάλλεται από το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και το ΚΚΕ, δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα, ούτε εναντιώνεται σε οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων. Οι ΑΟΖ έχουν γίνει εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών για να προωθούν τους σχεδιασμούς τους έναντι των αντιπάλων τους και για να ασκούν τον επιδιαιτητικό τους ρόλο στις τοπικές αστικές τάξεις. Επιπλέον οι ΑΟΖ έγιναν ο καθρέφτης όπου αντανακλώνται οι μαξιμαλισμοί και οι σύγχρονοι μεγαλοϊδεατισμοί των αστικών τάξεων, που προσβλέπουν στην στήριξη του ιμπεριαλιστικού παράγοντα ή παίζουν με τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να κερδίσουν ρόλο και θέση στην περιοχή. Μια περιοχή που έχει μετατραπεί σε ένα ακόμα πιο κρίσιμο –σε σχέση με παλιότερες δεκαετίες- γεωπολιτικό και ενεργειακό «μήλον της έριδος» για τους Αμερικανούς, τους Ρώσους, τους Ευρωπαίους αλλά και τους Κινέζους ιμπεριαλιστές.
Ο λαός μας δεν έχει κανένα λόγο να υποτάξει τα δικά του συμφέροντα στα συμφέροντα του συστήματος. Να υποτάξει την ανάγκη για ειρήνη και προκοπή στον τυχοδιωκτισμό και τις μωροφιλοδοξίες της αστικής τάξης της χώρας, που καθημερινά του κλέβει το μόχθο και παράλληλα τον αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμο υλικό πολέμου. Δεν έχει κανένα λόγο να υποκύψει στα καλέσματα για «εθνική ομοψυχία», που οδηγούν σε υποταγή στα αντιλαϊκά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Να ενστερνιστεί τις δήθεν «πατριωτικές κορώνες» και τον εθνικισμό, που είναι το προκάλυμμα της υποτέλειας και της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές.
Ο λαός μας, ο λαός της Τουρκίας, και όλοι οι λαοί της περιοχής, έχουν ριζικά αντίθετα συμφέροντα από αυτά των εξαρτημένων αστικών τάξεων των χωρών τους. Έχουν ριζικά αντίθετα συμφέροντα με τους ιμπεριαλιστές που κανοναρχούν και πυροδοτούν τις επικίνδυνες εξελίξεις.
Το δικό τους συμφέρον βρίσκεται στην πάλη για την ειρήνη και στην καταδίκη κάθε προκλητικής ενέργειας που φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο. Βρίσκεται στην πάλη ενάντια στον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, για την ανάπτυξη της δικιάς τους φιλίας και αλληλεγγύης. Βρίσκεται στη συγκρότηση κοινού μετώπου ενάντια τον πόλεμο, τους ιμπεριαλιστές που αποτελούν την πηγή του, και τις εξαρτημένες αστικές τάξεις που τον τροφοδοτούν με τους ανταγωνισμούς τους.
