Ιδιαίτερα πικραμένος από την αδιαφορία με την οποία τον αντιμετωπίζει η πόλη του και ιδιαιτέρως οι επίσημοι φορείς της δηλώνει σ’ αυτή του τη συνέντευξη ο πρωταθλητής του βάδην Α. Παπαμιχαήλ. Στέκεται ιδιαίτερα στον κακό σχεδιασμό της ανακατασκευής του δημοτικού σταδίου και στον τρόπο λειτουργίας του, που είναι απόλυτα αποτρεπτικός όχι μόνο για τον ίδιο όσο, κυρίως, για τους νέους και τις νέες που επιθυμούν να αθληθούν. Αναλύει σχεδόν διεξοδικά την καθημερινότητα και τα προβλήματα ενός αθλητή πρώτης γραμμής στην Ελλάδα της κρίσης και δη σε μια Καρδίτσα που όπως λέει «ζει μονάχα για την τοπική ομάδα ποδοσφαίρου». Μιλά για το παράδοξο του να είναι πετυχημένος σε διεθνές επίπεδο και άγνωστος στην ίδια του την πόλη που αγαπά και τιμά. Παρόλα όμως τα προβλήματα δηλώνει αποφασισμένος να μην καμφθεί και να συνεχίσει ακούραστα αυτό που αγαπά και την προσπάθειά του να φέρει νέες επιτυχίες στη χώρα μας. Όπως δηλαδή πρέπει να είναι ένας πραγματικός πρωταθλητής!
Ερ.: Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο άθλημα και όχι με κάποιο άλλο πιο διαδεδομένο;
Α. Παπαμιχαήλ: Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκίνησα με το βάδην, αλλά με γενικά αθλήματα στίβου, όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό. Με παρότρυνση του πρώην προπονητή μου κ. Θανάση Δεληγιάννη, ο οποίος ασχολούνταν με το ίδιο άθλημα, ασχολήθηκα με το βάδην, το οποίο τελικά με επέλεξε και δεν το επέλεξα. Και από τα 14 μέχρι σήμερα, κάνω πρωταθλητισμό.
Ερ.: Που κάνεις προπόνηση;
Α. Παπαμιχαήλ: Τον τελευταίο χρόνο προπονούμε και στην Αθήνα, ανάλογα και με τους αγώνες που έχω, αλλά κατά κύριο λόγο στην Καρδίτσα.
Ερ.: Σε τι διοργανώσεις έχεις συμμετάσχει από τα 14 σου μέχρι σήμερα;
Α. Παπαμιχαήλ: Στα 14, με τρεις μόλις μήνες προπόνηση είχα βγει πρώτος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά μπήκα κατευθείαν στην εθνική ομάδα στους παίδες και έπειτα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, παγκόσμιο κύπελλο, 9ος στο παγκόσμιο παίδων, έχω την 5η θέση σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων, 6η θέση στο ευρωπαϊκό νέων, γενικά είχα διακρίσεις σε όλες τις κατηγορίες του αθλήματος ευρωπαϊκά ή παγκόσμια.
Ερ.: Να μιλήσουμε λιγάκι για τον περασμένο Αύγουστο;
Α. Παπαμιχαήλ: Να μιλήσουμε καταρχήν για το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ που έγινε τον περασμένο Μάρτιο και το οποίο ήταν το εισιτήριό μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Τον Μάρτιο λοιπόν είχα ετοιμαστεί για έναν αγώνα στο Λουγκάνο της Ελβετίας και εκεί έσπασα ένα ρεκόρ κατά 2 λεπτά, που κατείχε επί 32 χρόνια ο Καραγιώργος. Μ’αυτό τον αγώνα πήρα την πρόκριση στα 20 χλμ και έπειτα από 6 μέρες κατέβηκα στα 50 χλμ βάδην στη Σλοβακία για να δοκιμάσω εκεί τις δυνάμεις μου, πιάνοντας και εκεί το όριο και με τους χρόνους που έκανα πήγα στην Ολυμπιάδα. Τον Αύγουστο έκανα δύο πολύ καλές εμφανίσεις, 15ος στα 20 χλμ και 25ος στα 50 χλμ και τα δύο με πανελλήνια ρεκόρ.
Ερ.: Πόσο σκληρή είναι η προπόνησή σου για να πετυχαίνεις τέτοιες επιδόσεις; Λογικά η καθημερινότητά σου δεν ήταν και δεν είναι ίδια με των άλλων παιδιών στην ηλικία σου!
Α. Παπαμιχαήλ: Τον τελευταίο χρόνο που έχω προπονητή τον κ. Ναπολέων Κεφαλόπουλο, Ομοσπονδιακό Προπονητή Βάδην με πολλές διακρίσεις σε αθλητές, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Δουλεύουμε πολύ σκληρά, με δύο φορές την ημέρα προπόνηση και αυτό συνεπάγεται σε μηδέν προσωπική ζωή και καταχρήσεις. Παρ’ όλα αυτά εγώ δεν είμαι άνθρωπος του σπιτιού, που θα καθίσω να ξεκουραστώ δηλαδή. Προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα ώστε να μην αισθάνομαι σαν καταπίεση αυτό που κάνω. Κάνω δηλαδή τη ζωή μου κανονικά και κάνω την προπόνησή μου έως εκεί που αντέχω. Και νομίζω ότι αυτό είναι που μου κρατά «αναμμένο» το πάθος με το οποίο πρωτοξεκίνησα.
Ερ.: Η διατροφή σου πως είναι; Πρέπει να κρατάς το βάρος σου σε κάποια συγκεκριμένα κιλά;
Α. Παπαμιχαήλ: Και η διατροφή μου έχει αλλάξει. Είναι πιο ισορροπημένη. Όσον αφορά στο βάρος μου, στο δικό μας το άθλημα δεν μπορείς να παχύνεις με τόσα χιλιόμετρα που κάνεις καθημερινά. Γενικά προσέχουμε κάποια πράγματα αλλά όχι τόσα όσα προσέχει κάποιος αθλητής του sprint.
Ερ.: Πως συνδύαζες διάβασμα και προπόνηση, τόσο όταν ήσουν μαθητής όσο και ως φοιτητής του ΤΕΦΑΑ;
Α. Παπαμιχαήλ: Στο σχολείο ήμουν ένας καλός μαθητής, όχι άριστος. Η σχολή που ήταν και στο αντικείμενό μου, μου άρεσε πάρα πολύ και δεν χρειαζόταν πολύ διάβασμα παρά μόνο στην εξεταστική. Δεν πιέστηκα να την βγάλω, είχα όμως και την βοήθεια κάποιων καθηγητών που ήξεραν ότι κάτω πρωταθλητισμό.
Ερ.: Το δικό σου άθλημα έχει όριο ηλικίας; Μέχρι πότε δηλαδή θα μπορείς να το κάνεις;
Α. Παπαμιχαήλ: Δεν έχει όριο ηλικίας και μάλιστα είναι άθλημα για μεγαλύτερες ηλικίες. Δηλαδή εγώ τώρα στα 24 μου, θεωρούμε μικρός. Στο δικό μας το άθλημα ακόμη και στα 40 μπορείς να πρωταγωνιστήσεις σε μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό που παίζει ρόλο είναι η προπονητική ηλικία. Όσα περισσότερα χρόνια προπόνησης έχεις στην πλάτη σου τόσο περισσότερο αντέχεις αργότερα.
Ερ.: Ας έλθουμε τώρα στις παροχές του κράτους προς τους αθλητές.
Α. Παπαμιχαήλ: Αυτό είναι μεγάλο θέμα. Σε μένα αλλά και σε άλλους αθλητές που βρισκόμαστε σε τόσο υψηλό επίπεδο μας έχουν «τάξει» μια θέση στο δημόσιο, βάσει ενός νόμου που ίσχυε και πλέον έχει καταργηθεί. Τον διορισμό μας τον περιμένουμε εδώ και πολλά χρόνια, δεν ξέρουμε τι θα γίνει από τη στιγμή που όλα πλέον έχουν παγώσει. Πάντως θα έπρεπε να υπηρετούμε στις θέσεις μας εδώ και 2 χρόνια τουλάχιστον.
Ερ.: Πλην του διορισμού που περιμένετε να έλθει, άλλες παροχές π.χ. σε φόρμες, αθλητικά παπούτσια, έξοδα μετακίνησης κλπ, έχετε;
Αλ. Παπαμιχαήλ: Έχουμε τη βοήθεια του ΣΕΓΑΣ, αλλά και αυτή κουτσουρεμένη. Αργούν βέβαια να μας πληρώσουν αλλά το κάνουν. Το θέμα είναι ότι όσο πας καλά σε προσέχουν και σε επιβραβεύουν. Αν όμως μια χρονιά είσαι τραυματισμένος, από τα ψηλά θα βρεθείς κατευθείαν στα χαμηλά. Η Ομοσπονδία σε πετά στην άκρη, προσέγγιση την οποία θεωρώ λάθος αφού με αυτό τον τρόπο δεν δίνεται κίνητρο στα παιδιά να συνεχίσουν.
Ερ.: Εσείς είστε αναγκασμένοι να βρείτε χορηγό ή σας «βοηθά» η Ομοσπονδία σ’αυτό; Εσύ έχεις κάποιο χορηγό;
Α. Παπαμιχαήλ: Ο χορηγός είναι αποκλειστικά δική μας αρμοδιότητα να τον βρούμε και αναλόγως τη συμφωνία που κάνει ο κάθε αθλητής, ο χορηγός δίνει τα ανάλογα χρήματα. Εγώ προς το παρόν είμαι στη διαδικασία αναζήτησης και δυστυχώς είναι δύσκολες οι εποχές.
Ερ.: Οι συνθήκες προπόνησης στην Καρδίτσα;
Α. Παπαμιχαήλ: Καταρχήν δεν μπορώ να συγκρίνω την προπόνηση στην Αθήνα με αυτή της Καρδίτσας. Ωστόσο οι συνθήκες εδώ –γι’αυτά που διαθέτουμε- είναι καλές. Παρ’ όλα αυτά, όταν είχαν φτιάξει την κερκίδα στο στάδιο και είχαν δώσει τότε 500.000 ευρώ τους λέγαμε να δώσουν ένα ακόμη μικρό ποσό να φτιάξουν μια κλειστή αίθουσα κάτω από την κερκίδα ώστε να μπορούν να προπονούνται τα μικρά παιδιά κυρίως το χειμώνα. Για μένα δεν με νοιάζει, εγώ κάνω προπόνηση έξω και με μείον βαθμούς. Αλλά ο γονιός θα το σκεφτεί να φέρει το παιδί του για προπόνηση χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Κανείς όμως δεν μας άκουσε και φυσικά εκ των υστέρων δεν μπορεί να γίνει καμία παρέμβαση. Πήγε χαμένη η ιδέα αυτή η οποία πλέον δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Το μόνο που κοιτούσαν ήταν να φτιάξουν αποδυτήρια για την Αναγέννηση… Ακόμη και τώρα έχει πολλά προβλήματα το γήπεδο. Θέρμανση και ζεστό νερό δεν έχει, το γήπεδο είναι παρατημένο. Εγώ έχω σημαντικό πρόβλημα στις προπονήσεις μου εδώ, αφού το γήπεδο κατακλύζεται από Καρδιτσιώτες περιπατητές, μη μπορώντας να κάνω εγώ τη δουλειά μου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, λίγο πριν την Ολυμπιάδα, παρακάλεσα κάποιον συμπολίτη να κάνει στην άκρη για να κάνω προπόνηση και η απάντησή του ήταν ότι 4 μήνες που περπατά στο γήπεδο κανείς δεν τον ενόχλησε. Τι να του απαντούσα; Ότι εγώ ετοιμάζομαι για την Ολυμπιάδα; Αφού δεν θα καταλάβαινε! Αυτό δεν γίνεται σε κανένα άλλο γήπεδο στη χώρα. Κανείς όμως δεν ασχολήθηκε σοβαρά να λύσει αυτά τα προβλήματα, καμία σοβαρή αντιμετώπιση από κανέναν! Κανένας δεν πονά το στάδιο για να του φερθεί ανάλογα. Μόνο εμείς που αθλούμαστε εκεί το πονάμε. Οι υπόλοιποι είναι δημόσιοι υπάλληλοι…
Ερ.: Με τόσες διακρίσεις που έχεις αποσπάσει, έχεις τιμηθεί τοπικά ή και κεντρικά;
Α. Παπαμιχαήλ: Σε κεντρικό επίπεδο, την Κυριακή 2 Δεκέμβρη θα μας τιμήσει για τις επιδόσεις μας και τις συμμετοχές μας ο Φίλαθλος Κλασσικού Αθλητισμού. Ωστόσο το παράπονό μου είναι άλλο: Το θέμα είναι ότι δεν μας βοηθά και δεν μας στηρίζει η πόλη που ζούμε. Κανείς δεν μας έχει πει συγχαρητήρια και αυτό είναι που με έχει ενοχλήσει περισσότερο. Κανείς φορέας ή παράγοντας της Καρδίτσας δεν ήταν δίπλα μου παρ’ ότι όλοι γνώριζαν τις επιδόσεις μου και τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Δεν ήθελα την οικονομική τους στήριξη, αλλά την ηθική.
Ερ.: Αυτό που νομίζεις ότι οφείλεται; Γιατί το να σε στηρίξει κάποιος οικονομικά είναι λίγο δύσκολο στην εποχή μας. Το να σε πάρει όμως κάποιος τηλέφωνο να σου πει ότι σε στηρίζει και ότι είναι δίπλα σου, δεν είναι έξοδο. Μήπως τελικά δεν ξέρουν για σένα;
Α. Παπαμιχαήλ: Θεωρώ τελικά, ότι πέραν του ποδοσφαίρου και της Αναγέννησης Καρδίτσας, δεν ασχολείται κανείς με τίποτα άλλο. Έχω τη γνώμη ότι δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει Ολυμπιάδα. Εάν ήξεραν τι σημαίνουν οι χρόνοι που έφερα στην Ολυμπιάδα ή τα ρεκόρ που έχω κάνει, γιατί κανείς άλλος βαδιστής δεν έχει φέρει τέτοιες θέσεις, ίσως η συμπεριφορά τους ήταν διαφορετική. Εύχομαι να ήξεραν λίγο από κλασσικό αθλητισμό… Μπορώ ωστόσο να θυμηθώ κάποιους ανθρώπους του Δήμου (της παρούσας δημοτικής αρχής) που ήρθαν για λίγο κοντά μου και είπαν ότι θα με βοηθήσουν οικονομικά, στη συνέχεια όμως εξαφανίστηκαν, παρ’ ότι ήξεραν ότι θέλω να φύγω στο εξωτερικό για προπόνηση ώστε να προετοιμαστώ σωστά για την ολυμπιάδα…
Ερ.: Άρα για να καταλάβουμε, όλα τα έξοδα τα βάζεις εσύ και περιμένεις πότε θα σε πληρώσουν;
Α. Παπαμιχαήλ: Φέτος για την Ολυμπιάδα τα έβαλα όλα εγώ. Μετά τους ολυμπιακούς, επειδή μπήκαμε σε μια κατηγορία σχεδιασμού, λέει η Ομοσπονδία ότι θα μας βοηθά αυτή. Σίγουρα όμως και κάποια χρήματα θα τα βάζουμε εμείς.
Ερ.: Το δικό σου άθλημα είναι ιδιαίτερα δαπανηρό; Τόσα χρόνια δηλαδή που κάνεις πρωταθλητισμό, για την οικογένειά σου το «βάρος» ήταν πολύ μεγάλο;
Α. Παπαμιχαήλ: Ειδικά η φετινή χρόνια λόγω Ολυμπιάδας ήταν ιδιαίτερα «βαριά».
Ερ.: Οι φίλοι σου πως σε αντιμετωπίζουν τώρα που είσαι διάσημος; Έχεις αναγνωρισιμότητα στην Καρδίτσα;
Α. Παπαμιχαήλ: Με τους φίλους μου δεν έχει αλλάξει κάτι, όπως ήμασταν, είμαστε. Γι’αυτό και ήρθαν και στο Λονδίνο να με δουν. Όσον αφορά στην αναγνωρισιμότητα, μετά την Ολυμπιάδα άλλαξαν κάποια πράγματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έγινε κάτι ιδιαίτερα τρελό! Ούτως ή άλλως στην Καρδίτσα μόνο το ποδόσφαιρο μετράει, τίποτα άλλο. Όλοι ασχολούνται με την Αναγέννηση γιατί ξέρουν ότι με την ασχολία τους αυτή θα μαζέψουν περισσότερες ψήφους. Και όλα αυτά, όταν η Αναγέννηση «ακούγεται» μόνο σε τοπικό επίπεδο. Και για μας που βγήκαμε πιο πέρα και τα εθνικά μέσα ενημέρωσης τότε έλεγαν ότι «η Καρδίτσα γιορτάζει σήμερα», η Καρδίτσα δεν είχε ιδέα! Αξίζει όμως να αναφέρω ότι υπήρξαν μεμονωμένοι άνθρωποι που με συνεχάρησαν, όπως η κ. Σκόνδρα που με πήρε τηλέφωνο ενώ ήμουν ακόμη στο Λονδίνο, καθώς και το χωριό της μητέρας μου, το Μορφοβούνι, που με βράβευσε.