Δυο δεκάδες συναδέλφων συμμετείχαν στη ΓΣ της ΕΛΜΕ την Τρίτη 16/10 στο Εργατικό Κέντρο. Η “σιγή νεκροταφείου” που έχει επικρατήσει εδώ και χρόνια στον κλάδο συνεχίζεται και ειδικά τώρα ενισχύεται παραπέρα με την προεκλογική περίοδο που έχει ανοίξει στην εκπαίδευση με τις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια(ΠΥΣΔΕ_ΑΠΥΣΔΕ_ΚΥΣΔΕ). Δεν είναι τυχαίο ότι τη μέρα της συνέλευσης στα σχολεία στέλνονταν απο τις παρατάξεις ανακοινώσεις για τις εκλογές αυτές (ΔΑΚΕ-Εκπαιδευτική Δράση), ή για τα γεγονότα στη Λέσβο (Ενωτική Κίνηση-ΣΥΝΕΚ), ενώ ΠΑΜΕ και Δύναμη Αλλαγής δεν ασχολήθηκαν, με τους τελευταίους να μην εμφανίζονται καν στη συνέλευση.
Ουσιαστικά η διαδικασία της συνέλευσης έγινε ο “φερετζές” για να καλύψει τις προεκλογικές εμφανίσεις των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ. Το κλιμάκιο της ΟΛΜΕ με τους δυο εκπροσώπους της -των αντίστοιχων παρατάξεων- υπηρέτησε αυτές τις ανάγκες, με τους τοπικούς υποψήφιους να τους συνοδεύουν στα σχολεία χωριστά. Κάθε δύναμη και τον δικό της!!!
Όταν καταγγείλαμε στη συνέλευση το γεγονός, δεν αρνήθηκαν την εικόνα, ισχυρίστηκαν όμως ότι ο λόγος τους δεν ήταν παραταξιακός αλλά της ομοσπονδίας. Πράγματι, είναι ο κοινός τους λόγος. Δεν υπάρχει απόφαση όλα αυτά τα χρόνια της αδράνειας που να μην έχει την δική τους υπογραφή.
Σήμερα ενώ μιλούν για μόνιμους διορισμούς, αρνούνται τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων αναπληρωτών συμπλέοντας με τα κριτήρια- “προσόντα” απολύσεων του υπουργείου. Στέκονται στη λογική των θετικών και αρνητικών για το “νέο Λύκειο”, που είναι ένα ταξικότερο σχολείο για λίγους, ενώ τάσσονται υπέρ της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Καυχιώνται μάλιστα ότι τους τάραξαν (το υπουργείο) στα …υπομνήματα. Ένας εικονικός δηλαδή συνδικαλισμός, που η πληθώρα δράσεων, αποφάσεων και παρεμβάσεων του, δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά μόνο στην αναπαραγωγή του. Δηλώνουν μάλιστα χωρίς ντροπή ότι ο μεγαλύτερος κλάδος στον τόπο δεν μπορεί να αγωνιστεί για αυτό εκχωρούν την αρμοδιότητα του αγώνα στους εργατοπατέρες της ΑΔΕΔΥ. Μαζί εισηγήθηκαν και συναποφάσισαν συμμετοχή στην απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/11.
Αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο, ότι ο “συνδικαλισμός που γνωρίζουμε” ενσωματώθηκε, ηττήθηκε, εκφυλίστηκε. Γιατί κυριαρχεί σε αυτόν η γραμμή της συνδιαλλαγής με τον αντίπαλο. Όμως δεν ηττήθηκε η ιδέα και η ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενώνονται και να παλεύουν τα συμφέροντα τους! Αυτό το συνδικαλισμό, αυτά τα σωματεία τα ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και όπλα στα χέρια των εργαζομένων, χρειάζεται να συγκροτήσουμε “από την αρχή”.
Στην ανακοίνωσή μας που καλούσε στη συνέλευση και στο πέρασμά μας απο τα σχολεία διατυπώναμε το ερώτημα αν “είμαστε μικροί για να αλλάξουμε αυτό το σκηνικό;”. Πήραμε μια …απάντηση. Από τη μεριά μας “ούτε θα κλάψουμε, ούτε θα φοβηθούμε” αλλά θα επιμείνουμε στην προσπάθειά μας να κάνουμε ορατό στους συναδέλφους το δρόμο της συλλογικης στασης -αντιστασης-διεκδικησης και παλης. Γυρίζοντας τη πλάτη στην μοιρολατρία και την ηττοπάθεια που μας έχει καθηλώσει και αφοπλίσει.
