Μας λένε πως οι αγώνες δεν έχουν πια καμία αξία, πως η απεργία “έχει χάσει τη δυναμική της ως μέσο πάλης”…Μας λένε ίσως να χρειάζεται να καταφύγουμε σε άλλα μέσα πιο αποδεκτά και «με λιγότερο κόστος για τους συναδέλφους», μας λένε ακόμα πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε το τρένο της ανάπτυξης και την πίτα… που θα μεγαλώσει για να πάρουμε το ξεροκόμματο μας…
Κάποιοι ακόμη θεωρούν πως αρκεί μία αλλαγή συσχετισμών στα συνδικαλιστικά μας όργανα για να αλλάξουν τα πράγματα και οι διαθέσεις του κόσμου.
Κι ομως…
Αν όντως είναι έτσι, γιατί οι εκπρόσωποι του κυρίαρχου συστήματος στην ΑΔΕΔΥ και όχι μόνο (πρώην και νυν ΠΑΣΚΕ σε διάφορες μορφές, ΔΑΚΕ και το κυβερνητικό ΜΕΡΑ) έκαναν ό,τι περνούσε και δεν… περνούσε από το χέρι τους για να αποτρέψουν μία 24 ωρη Γενικη απεργια; Από τι θα κινδύνευαν μέσα στο κλίμα ηττοπάθειας και αγωνιστικής αποστράτευσης που έχει κυριαρχήσει και καλλιεργείται καθημερινά; Γιατί έπαιξαν αυτό το κρυφτούλι των χρονικών μεταθέσεων που οδήγησε άλλη μέρα να απεργούν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο (14/11) και άλλη μέρα οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (28/11);
Οι εκπρόσωποι του συστήματος στα συνδικαλιστικά μας όργανα και οι επίσημοι διαχειριστές του τωρινοί, αλλοτινοί και επόμενοι, δεν θέλουν με τίποτε να ακουστεί –έστω και αδύναμα- η φωνή των εργαζομένων, να εκφραστεί ενιαία η οργή και η αγανάκτηση τους στο μαύρο παρόν και στο ακόμη πιο μαύρο μέλλον που σχεδιάζουν για εμάς, υπάκουοι στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών προστατών τους.
Γιατί αυτοί γνωρίζουν καλύτερα και το έχουν ξεκάθαρο –σε αντίθεση με τις αυταπάτες που κυριάρχησαν στην πλευρά των εργαζομένων και με ευθύνη όσων αναφέρονται στην αριστερά- πως η επίθεση όχι μόνο δεν έκανε μία… στάση αλλά θα συνεχιστεί: στο λαϊκό εισόδημα, στις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις έχουν απομείνει σε υγεία-παιδεία- ασφάλιση, δημόσια και κοινωνικά αγαθά.
Γνωρίζουν όλοι αυτοί πως και η εκπαίδευση, όχι μόνο δεν θα εξαιρεθεί από τον αντιδραστικό σχεδιασμό, αλλά είτε με τον «τρόπο Γαβρόγλου», είτε με τον «τρόπο Μητσοτάκη», οι συγχωνεύσεις μονάδων, η αξιολόγηση-πειθάρχηση, η υπονόμευση των εργασιακών σχέσεων, οι ταξικοί φραγμοί στην νεολαία θα ειναι στην ημερησια διαταξη κάθε κυβέρνησης!
Επιπρόσθετα γνωρίζουν πως σε όλα αυτά θα προστεθεί η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στις πολεμικές περιπέτειες και τα σχέδια που εξυφαίνουν στην περιοχή μας οι ιμπεριαλιστές και η προθυμία της σημερινής (αλλά και της αυριανής) κυβέρνησης να τους εξυπηρετήσει. Γι αυτό κινούνται με σχέδιο και δεν μπορείς να τους «δεσμεύσεις» σε ημερομηνίες και αγωνιστικά ραντεβού είτε από τα «πάνω» είτε από τα «κάτω».
Συμμετέχουμε στην 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ αν και γνωρίζουμε πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες την αποδυναμώνουν διαχωρίζοντας την από αυτή της ΓΣΕΕ. Γιατί στον φόβο των κυρίαρχων συστημικών παρατάξεων για την κήρυξη γενικής απεργία βλέπουμε το φόβο απέναντι στις λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις. Αυτές που προηγήθηκαν –και ήταν πολλές- και αυτές που μέλλονται να γίνουν καθώς οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν πρόκειται να μείνουν εσαεί να πενθούν για τις αυταπάτες τους!
Μόνο που είναι πια αναγκαίος από… χτες ένας αγωνιστικός σχεδιασμός σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που κυριάρχησε και κυριαρχεί: Για ένα μέτωπο αντίστασης υπεράσπισης και διεκδίκησης της ζωής και των δικαιωμάτων μας! Για ένα κίνημα πραγματικής και όχι εικονικής αναμέτρησης με τις δυνάμεις που είτε από τους κυβερνητικούς θώκους είτε μέσω των διάφορων εργατοπατέρων στέκονται εμπόδιο σε μία τέτοια προοπτική. Για να γίνουν ξανά τα σωματεία όργανα πάλης και εστίες αντίστασης!
