Όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση , όσο αυξάνεται η ανεργία και όσο το βιοτικό επίπεδο των πολλών και αδυνάτων ταπεινώνεται , τόσο η λαϊκή αγανάκτηση και η κοινωνική δυσαρέσκεια μεγαλώνουν και θα μεγαλώνουν . Ταυτόχρονα, όλο και περισσότεροι πολίτες πείθονται ότι η πολιτική που ακολουθεί η συγκυβέρνηση ευθύνεται για την κοινωνική αποσάθρωση , δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα συσσωρευμένα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, αλλά αντιθέτως τα μεγαλώνει με τις επιλογές της.
Η οργή , η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση είναι διάχυτα στην κοινωνία .Αυτά τα συναισθήματα μπορούν να εκφραστούν με δύο κυρίως τρόπους :
Με την πολιτική συνειδητοποίηση και δράση , με στοχευμένες προτάσεις για το σχεδιασμό του είδους και της δομής μιας νέας κοινωνίας .
Με την αντιπολιτική διαμαρτυρία .
Διαχρονικά, οι συνειδητοποιημένες κοινωνίες φόβιζαν τις εκάστοτε μορφές εξουσίας , καθώς στόχευαν σε ανατροπές και κοινωνικούς μετασχηματισμούς . Αντιθέτως , αντιπολιτικές (?) κινήσεις και απολιτικές στάσεις ζωής ήταν καλοδεχούμενες από τις πολιτικές ελίτ , για αυτό και τις προέβαλαν και τις προωθούσαν αρκούντως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μπέπε Γκρίλο στη γειτονική Ιταλία.
Στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες είχαμε την «Κίνηση των 58» και ακολούθως την «Ελιά» να απασχολούν τα κυβερνητικά ΜΜΕ σε μεγάλο βαθμό , εις βάρος των προβλημάτων καθημερινότητας που αντιμετώπιζε ο ελληνικός λαός.
Από την στιγμή που οι 58 μετά βίας γέμιζαν … ταξί και η ελιά… ξεράθηκε έπρεπε οι πολιτικοί – οικονομικοί ηγεμόνες να βρουν ένα σχήμα το οποίο θα απορροφούσε μεγάλο μέρος της λαϊκής οργής και αγανάκτησης . Ταυτόχρονα, θα απέτρεπε την στροφή των πολιτών προς οργανωμένες δράσεις που στοχεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας , των παραγωγικών διαδικασιών και έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του .
Έτσι μας προέκυψε το « ποτάμι». Αρκεί να διαβάσει κάποιος τις θέσεις ( ; ) που παρουσίασε την Τρίτη, για να διαπιστώσει ότι αυτές προσεγγίζουν τις σημερινές πολιτικές επιλογές ακροθιγώς. Βέβαια, στις θέσεις του ο κύριος Θεοδωράκης έχει αιχμές εναντίον ενός πολιτικού στρώματος που έχει διαψεύσει τις προσδοκίες και το οποίο απορρίπτεται συλλήβδην, με την ίδια επιθετική ενεργητικότητα με την οποία είχε υποστηριχθεί και αγαπηθεί στο πρόσφατο παρελθόν. Και απορρίπτεται ως διεφθαρμένο ακόμα και από εκείνους που του είχαν επιτρέψει να τους διαφθείρει.
Με αυτά και με αυτά ένα είναι ολοφάνερο: Το ποτάμι του Σταύρου, στο όνομα της αντιπολιτικής , κάνει μια πολιτική που δεν θέλει να το παραδεχθεί ότι είναι πολιτική. Μια αντιπολιτική που θα καταλήξει να γίνει παθητική και αναποτελεσματική, να μην είναι παρά μια μορφή εκτόνωσης για τους πολίτες, οι οποίοι δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους αλλά τις φορτώνουν στην πολιτική τάξη, που γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλους. Βολεύει εξαιρετικά την άρχουσα τάξη η λογική ότι : Αν αλλάξουμε τους παλαιούς πολιτικούς , όλα θα αλλάξουν . Η σαρωτική αντικατάσταση προσώπων με άλλα, «νέα» και «λαμπερά», συγκινεί, ελκύει τον απογοητευμένο πολίτη, αλλά επί της ουσίας… τίποτα.
Το μόνο που φοβάται η οικονομική ελίτ είναι η οργανωμένη δράση , είναι οι προτάσεις που θα μοιράσουν αλλιώς τον πλούτο και θα επανιδρύσουν το κοινωνικό κράτος με παιδεία , εργασία , υγεία και πολιτισμό για όλους. Στην προσπάθεια να μην αλλάξει το πολιτικοοικονομικό σκηνικό που τη βολεύει, αυτή η ελίτ θα στηρίξει το κάθε «ποτάμι» , αφού γι’ αυτή είναι ένα ήσυχο ποταμάκι. Ένα ακόμα ανάχωμα που θέλει να ανακόψει το λαϊκό ρεύμα το οποίο έχει ήδη ξεκινήσει και είναι ολοφάνερό προς ποια κατεύθυνση κινείται .
