Η αποτίμηση ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή δεν μπορεί να γίνει εν θερμώ. Ειδικά από τους φίλους του. Ένας χρόνος όμως από τότε που έφυγε ο Χρήστος νομίζω ότι μας δίνει την χρονική απόσταση να σκεφτούμε την «υπόθεση Χρήστου Τέγου» πιο ήρεμα και ολοκληρωμένα. Σήμερα δεν θα ήθελα να αποτιμήσω το πολιτικό του έργο ή την προσφορά του στην πόλη και γενικότερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτό θα πρέπει να γίνει πιο συγκροτημένα από τα σχετικά θεσμικά όργανα. Θεωρώ πιο σημαντικό να αναδείξω το στοιχείο αυτό του Χρήστου που προσωπικά θεωρώ παράδειγμα προς μίμηση και σημαντική παρακαταθήκη. Αναφέρομαι στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του, η οποία έστω και εκ των υστέρων αναγνωρίστηκε ακόμα και από τους πλέον εμπαθείς εχθρούς του.
Ο Χρήστος έτρεφε μεγάλο σεβασμό στον άνθρωπο, πράγμα σπάνιο για πολιτικό. Νομίζω ότι αγαπήθηκε από τόσο κόσμο γιατί ο εκάστοτε συνομιλητής του καταλάβαινε ότι τον εκτιμά πραγματικά και τον σέβεται. Συνέπεια του σεβασμού αυτού ήταν η ειλικρίνεια και η ανεκτικότητα του. Ελεύθερο πνεύμα, δεν στρογγύλευε τα λόγια του για να χαϊδέψει αυτιά. Δεν διαχώριζε τα άτομα σε ‘δικούς’ του και ‘άλλους’, έβλεπε μόνο ανθρώπους με ανάγκες που έπρεπε να προσπαθήσει να βοηθήσει. Η έντονη διάθεση κοινωνικής προσφοράς ήταν φανερή σε κάθε του ενέργεια. Και αυτό δεν ήταν απόρροια μιας σχεδιασμένης και χυδαίας τακτικής για να κερδίσει ψήφους. Ήταν αποτέλεσμα μιας ουμανιστικής στάσης με έντονο αίσθημα της αλληλεγγύης. Η ανιδιοτέλειά του αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν απέκτησε χρήματα από την πολιτική. Ο Χρήστος ήξερε ότι για να κερδίσεις και το παραμικρό χρειάζεται αγώνας και για να έχεις πιθανότητες να αγωνιστείς με επιτυχία χρειάζονται γνώσεις. Γι΄αυτό αφιέρωνε σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του στην ενημέρωση. Δημιούργησε ένα τεράστιο αρχείο και ένα μεγάλο δίκτυο συνομιλητών από όπου μάθαινε πληροφορίες για κάθε θέμα της πολιτικής και ειδικότερα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για το λόγο αυτό, όπως και για τη μεστή πολιτική του σκέψη, είχε ιδιαίτερη παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή και όλα τα στελέχη των κομμάτων τον θεωρούσαν ουσιαστικό συνομιλητή.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του, γιατί φοβάμαι ότι η κρίση μου είναι επηρεασμένη από τη φιλία. Θα ήθελα όμως να εκφράσω δημόσια μια σκέψη που με στενοχωρεί και με προβληματίζει συχνά. Πως μια τέτοια προσωπικότητα δεν πρόσφερε όλα όσα μπορούσε να προσφέρει; Γιατί πολεμήθηκε με τόση ένταση και εμπάθεια; Νομίζω πως ο Χρήστος, όπως και αρκετοί άλλοι με παρόμοια χαρακτηριστικά, βρήκε απέναντί του δύο ανίκητους εχθρούς. Ο πρώτος είναι οι παθογένειες της πολιτικής μας ζωής. Είναι γεγονός ότι η πολιτική μας ζωή και ο δημόσιος βίος μας καθορίζονται από τα πολιτικά κόμματα. Τα δικά μας κόμματα όμως δεν ανέχονται ελεύθερα πνεύματα. Εκεί το αδιέξοδο του Χρήστου ήταν φανερό. Από τη στιγμή όμως που επέλεξε τον στίβο της πολιτικής και την οργανωμένη πάλη έπρεπε να παίξει με τους κομματικούς όρους. Προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ κομματικού και προσωπικού καθήκοντος, πολλές φορές έφτανε σε αδιέξοδα. Σχεδόν πάντα όμως κέρδιζε το κομματικό του καθήκον. Ο δεύτερος είναι οι παθογένειες της κοινωνικής μας ζωής. Ειδικά στη μικρή μας πόλη, όπως και σε άλλες περιπτώσεις αποδείχθηκε, ο επαρχιωτισμός μας και η κυριαρχία της μετριότητας δεν επιτρέπουν σε άτομα προικισμένα να έχουν τη θέση που τους αξίζει. Έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι ενώ ο Χρήστος ήταν ένα στέλεχος πρώτης γραμμής στην κεντρική πολιτική σκηνή, στην Καρδίτσα έπρεπε να απαξιωθεί. Αυτό ήταν εύκολο να γίνει. Επιστρατεύτηκαν αρκετοί πρόθυμοι. Άλλοι μέτριοι, άλλοι με διαταραγμένη προσωπικότητα, άλλοι με χαμηλό πνευματικό επίπεδο, άλλοι εμπαθείς. Ο Χρήστος είναι ίσως είναι το άτομο που του έριξαν την περισσότερη λάσπη και είπαν τα μεγαλύτερα ψέματα για την προσωπική του ζωή. Τότε τα έβλεπα και εξεγειρόμουν και μάλιστα θύμωνα με την ηρεμία του. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι αυτό ήταν η απόδειξη της ανωτερότητας του.
Η ζωή προχωράει. Ένα χρόνο μετά, μένει σαν καταστάλαγμα η προσωπικότητα του Χρήστου Τέγου, προσωπικότητα που τη χαρακτήριζε ειλικρίνεια, σεβασμός, ανιδιοτέλεια, κοινωνική προσφορά, κοινωνικοί αγώνες και γνώση.
Βούζας Γιώργος
